Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ
Καλοκαίριαζε εκείνα τα χρόνια και στην αυλή αρχίζανε οι προετοιμασίες....
Οι τρόμπες του φλιτ έπρεπε να λειτουργούν και από τον μπακάλη αρχίζανε
οι προμήθειες του "υγρού πυρ" για να τις γεμίσουν.
Εκείνα τα τσίγκινα μπουκαλάκια...πώς να τα ξεχάσεις.....
Η μυρουδιά του χρόνια τώρα δεν λέει να μου φύγει....
Τα ψέκαζες όμως τα άτιμα και δεν έπεφταν αμέσως...είχαν συνηθίσει.
Τα άκουγες να καταφθάνουν σαν στούκας και τι να φάνε από εσένα
που ήσουνα κοκκαλιάρης.
Σαν να κλέβανε εκκλησία....
Η κουρτίνα θα έμπαινε στην πόρτα για να την βρέχεις στις ζέστες και να νομίζεις ότι ο ζεστός αέρας που μπαίνει αυτόματα δροσίζεται.
Τα ράντζα έβγαιναν από το κοινό πλυσταριό της αυλής να καθαριστούν
και να είναι έτοιμα να στρωθούν υπαιθρίως τις ζεστές νύχτες.
Σαν κατασκήνωση έμοιαζε τα βράδια η αυλή με τα ράντζα ....
"Σσσσστ....να κοιμηθούμε...."
Φώναζε η σπιτονοικοκυρά και άρχιζε το σιωπητήριο μέχρι να χαράξει η μέρα
και τα ράντζα να αδειάσουν....
Οι άντρες με τις καστάνιες με το κολατσιό έφευγαν για τις δουλειές
και οι γυναίκες ετοιμάζανε τα παιδιά για το σχολείο για να συνεχίσουν μετά
τον αγώνα της κατσαρόλας.
Και δεν ήταν εύκολος αυτός ο αγώνας μα καθόλου εύκολος.....
Δεν θυμήθηκα φαί στα σκουπίδια......
Τα παιδιά περιμένανε πότε θα κλείσουν τα σχολεία....
Όχι για το πού θα πάνε διακοπές....ο προορισμός ήταν γνωστός....οι αλάνες.
Για μπάνιο όμως πηγαίνανε την Κυριακή οικογενειακώς....
Σύνταγμα μεριά....λεωφορείο ο πόθος...."μην σπρώχνεις καλέ δεν βλέπεις το παιδί........έλα κυρά μου τελείωνε.....δεν χωράει άλλους Κε εισπράκτορα.....σαρδέλες γίναμε.......ελάτε λίγο πιο μέσα να κλείσει η πόρτα...."
.....και επιτέλους Φάληρο....φτάσαμε.....
Οι τρόμπες του φλιτ έπρεπε να λειτουργούν και από τον μπακάλη αρχίζανε
οι προμήθειες του "υγρού πυρ" για να τις γεμίσουν.
Εκείνα τα τσίγκινα μπουκαλάκια...πώς να τα ξεχάσεις.....
Η μυρουδιά του χρόνια τώρα δεν λέει να μου φύγει....
Τα ψέκαζες όμως τα άτιμα και δεν έπεφταν αμέσως...είχαν συνηθίσει.
Τα άκουγες να καταφθάνουν σαν στούκας και τι να φάνε από εσένα
που ήσουνα κοκκαλιάρης.
Σαν να κλέβανε εκκλησία....
Η κουρτίνα θα έμπαινε στην πόρτα για να την βρέχεις στις ζέστες και να νομίζεις ότι ο ζεστός αέρας που μπαίνει αυτόματα δροσίζεται.
Τα ράντζα έβγαιναν από το κοινό πλυσταριό της αυλής να καθαριστούν
και να είναι έτοιμα να στρωθούν υπαιθρίως τις ζεστές νύχτες.
Σαν κατασκήνωση έμοιαζε τα βράδια η αυλή με τα ράντζα ....
"Σσσσστ....να κοιμηθούμε...."
Φώναζε η σπιτονοικοκυρά και άρχιζε το σιωπητήριο μέχρι να χαράξει η μέρα
και τα ράντζα να αδειάσουν....
Οι άντρες με τις καστάνιες με το κολατσιό έφευγαν για τις δουλειές
και οι γυναίκες ετοιμάζανε τα παιδιά για το σχολείο για να συνεχίσουν μετά
τον αγώνα της κατσαρόλας.
Και δεν ήταν εύκολος αυτός ο αγώνας μα καθόλου εύκολος.....
Δεν θυμήθηκα φαί στα σκουπίδια......
Τα παιδιά περιμένανε πότε θα κλείσουν τα σχολεία....
Όχι για το πού θα πάνε διακοπές....ο προορισμός ήταν γνωστός....οι αλάνες.
Για μπάνιο όμως πηγαίνανε την Κυριακή οικογενειακώς....
Σύνταγμα μεριά....λεωφορείο ο πόθος...."μην σπρώχνεις καλέ δεν βλέπεις το παιδί........έλα κυρά μου τελείωνε.....δεν χωράει άλλους Κε εισπράκτορα.....σαρδέλες γίναμε.......ελάτε λίγο πιο μέσα να κλείσει η πόρτα...."
.....και επιτέλους Φάληρο....φτάσαμε.....
polydrososparnassou.blogspot.gr
