ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ
Είναι εκεί...
Σε
κάθε αγώνα...
Σε λίγα και
πολλά χιλιόμετρα...
Χειμώνα... Καλοκαίρι... Άνοιξη-Φθινόπωρο...
Μέσα στη βροχή...
Το κρύο... Τη ζέστη...
Τον καύσωνα...
Τα πρωινά...
Τα μεσημέρια...
Τα απογεύματα...
Τη νύχτα...
Είναι εκεί...
Πάντα με το χαμόγελο...
Με το νερό στα χέρια...
Τη μπανάνα...
Το γλυκό...
Το ισοτονικό...
Το τζελάκι...
Το μέλι...
Τη φρυγανιά...
Τη σούπα...
Είναι εκεί...
Με το σφουγγάρι...
Το ψυκτικό......
Την πετσέτα...
Να σου σκουπίζει τον ιδρώτα...
Να σου μαλακώνει τους πόνους στις αρθρώσεις και τους πιεσμένους μυς...
Είναι εκεί να σε ενθαρρύνει... Να σου χτυπάει την πλάτη... Να σε αποθεώνει... Να σε χειροκροτά...
Να σε σηκώνει... Όταν πέφτεις...
Να σου δίνει θάρρος και αισιοδοξία για τα λίγα ή πολλά χιλιόμετρα που σου απομένουν
μέχρι τον ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΣΟΥ...
Είναι εκεί... Όποτε τον θελήσεις... Όποτε τον χρειαστείς... Σε κάθε γωνιά της Πατρίδας...
Σε κάμπους και πεδιάδες... Σε απάτητα βουνά... Στη μέση του πουθενά...
Σε ξεχασμένες κοινότητες και έρημα από ανθρώπους τοπία...
Χωρίς να ζητάει τίποτε τις περισσότερες φορές.
Ανώνυμος ή επώνυμος...
Νέος ή παλιός στον χώρο...
Γνωστός ή άγνωστος...
Άνδρας ή γυναίκα...
Πολλές φορές με τα παιδιά του που θέλει να τα μυήσει σ’ αυτό τον τόσο παράξενο χώρο...
Είναι εκεί...
τις πιότερες φορές κανένας ποτέ δεν αναφέρει, πουθενά...
Σε κανένα δελτίο Τύπου ούτε μια πράξη, με ένα ευχαριστώ δίπλα από το όνομά του...
Ούτε ένα φανελάκι, ούτε καν ένα μπουκάλι νερό... Δεν το καταδέχεται...
Κι ας ξυπνάει ώρες πριν από τους Δρομείς...
Κι ας βοηθάει στην προετοιμασία του Αγώνα, μέρες ή βδομάδες πριν...
Κι ας “χαλάει” μέρες, ώρες, νύχτες,
συμμετέχοντας στην αγωνία και το στήσιμο της κάθε διοργάνωσης...
Ούτε καν ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ...
Είναι εκεί... Πάντα καταδεκτικός, με απλωμένη την καρδιά και τη συγκατάβαση...
Αιώνιο παιδί με τη φιλοξενία μέσα στο αίμα του... Στο DNA του...
Θέλει νοερά να αγκαλιάσει όλους αυτούς, τους άγνωστους τις περισσότερες φορές άνδρες και
γυναίκες που έρχονται στον τόπο του, στο πόστο του, στον δικό του σταθμό,
στο δικό του χιλιόμετρο, να τους αγκαλιάσει.
Οι περισσότεροι-ες περνούν μπροστά του φευγαλέα φαντάσματα... Δεν τον κοιτούν καν...
Δεν τον προσέχουν... Δεν υπάρχει σαν αυτόνομη οντότητα...
Ξεχωριστή, μοναδική και ανεπανάληπτη... Γι’ αυτούς είναι το μπουκάλι νερού...
Του ισοτονικού... Της μπανάνας... Του γλυκού... Του αλμυρού...
Είναι και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο Απαραίτητος Άγνωστος... Είναι όμως εκεί... Κι όσο περνάνε...
Τόσο αυτοί ενθουσιάζονται... Τρέχουν... Ιδρώνουν... Να προλάβουν...
Να μη λείψει τίποτε... σε κανέναν...
Να μην καθυστερήσει ο καλπασμός των αγνώστων δρομέων...
Να μη δυσαρεστηθεί κανένας...
Και όσο περνάνε τα δευτερόλεπτα...
Τα λεπτά, οι ώρες πολλές φορές,
λιγοστεύουν και οι Δρομείς...
Και να οι τελευταίοι...
Ο τελευταίος... Η τελευταία...
Πίσω του η σειρήνα των αστυνομικών αυτοκινήτων, ή του αυτοκινήτου σκούπα της διοργάνωσης...
Το τελευταίο νερό... Το τελευταίο γλυκό... Το τελευταίο ισοτονικό...
...Πέρασαν όλοι... Μια αδιόρατη μελαγχολία να έχει κυριεύσει το μυαλό, την ψυχή... Μηχανικά πρέπει να μαζέψει τα πράγματα που έμειναν... Τα πεταμένα μπουκάλια, τα ποτηράκια, τα σκουπίδια... Αν η διοργάνωση είναι πολύωρη, μπορεί να πάει παρακάτω, σε άλλο πόστο... Σε άλλο σημείο ανεφοδιασμού... Κι άλλη τροφοδοσία... Κι άλλες ώρες... Η ίδια ιεροτελεστία... Ή άλλοτε πρέπει να περιμένει να γυρίσουν πίσω, όταν η διοργάνωση ξαναγυρίζει με το σύστημα μπρος-πίσω...
Είναι εκεί... Βράχος ακλόνητος στην κάθε διοργάνωση... Το φως στο σκοτάδι της νύχτας... Ο φιλόξενος, ο ζεστός, ο μοναδικός, ο μοναδικός πολλές φορές άνθρωπος, σε ακτίνα χιλιομέτρων...
Είναι ο χρήσιμος φίλος, αυτός που δεν περιμένει ποτέ τίποτε... Και δίνει απλόχερα... Πολλές φορές “βάζει” και από την τσέπη του... Εκτός από τον χρόνο, βάζει τις βενζίνες, αγοράζει “πράγματα” για τα παιδιά που δεν τα έχει η διοργάνωση η φτωχή... Κουβαλάει εξαντλημένους συμμετέχοντας, στον τερματισμό, στους γιατρούς, στα νοσοκομεία...
Είναι εκεί... Έξω, σε μια κοινωνία που αποθεώνει τον πόλεμο επιβίωσης... Όλοι εναντίον όλων... Και όποιος επιβιώσει, σε μια αξιολύπητη κοινωνική μάχη...
Αυτός-αυτή είναι όμως εκεί... Ρετρό φιγούρα, που δεν τη “χάλασε” ο μεταμοντερνικός παρταολισμός... Το δήθεν... Η γκλαμουριά και ο φετιχισμός του εμπορεύματος... Του δώσε μου για να σου πουλήσω την παρουσία μου...
Ανήκει σε μια άλλη κατηγορία... Αυτών που δίνουν, χωρίς να περιμένουν να πάρουν... Που αρκούνται σ’ αυτά τα λίγα, τα πολύ λίγα, λεπτά της προσφοράς τους... Της άδολης, της ανεπιτήδευτης, της ανιδιοτελούς...
Είναι εκεί... Καλτ φιγούρες, μιας άλλης εποχής ανθρώπων, σχέσεων, κοινωνιών... Αντιστέκονται με τον τρόπο τους. Με τον δικό τους οίστρο και τη δική τους παρουσία, χτίσθηκαν τόσοι μύθοι... Που λάμπουν στα φατσοβιβλία τα ηλεκτρονικά, στις ιστοσελίδες, στα περιοδικά και τις εφημερίδες... Χωρίς αυτούς, φως τίποτε... Κανένας... Ποτέ... Ούτε ένας αγώνας δεν θα γινόταν... Και όλοι – όλες αυτοί οι διάττοντες αστέρες θα ήσαν σβηστοί στο αθάνατο σύμπαν της Ανωνυμίας και του ιδιωτισμού...
Είναι εκεί... Και είναι οι δικοί μας άγνωστοι – γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι στους δρόμους νυν και πρώην... Γείτονες... Φίλαθλοι... Συνάδελφοι στις εργασίες και τις απασχολήσεις... Είναι απ’ όλες τις τάξεις και τις κοινωνικές ομάδες... Από τους λούμπεν προλετάριους μέχρι τις ανώτατες κοινωνικές τάξεις και ομάδες... Εκεί ο άνεργος εκεί και ο βολεμένος υπερ-αστός... Ο εργάτης και ο καθηγητής Πανεπιστημίου... Η κομμώτρια και η γιατρίνα... Ο φτωχός και ο πλούσιος... Το παιδί και ο βετεράνος υπερήλικας. Όλες οι ομάδες, όλες οι κατηγορίες ανθρώπων...
Σε μια κατάθεση που γίνεται θαυμαστή σύνθεση... Σε ένα μοναδικό καμβά-ανθρώπινο δημιούργημα- που επιτρέπει και προνομιακά ολοκληρώνει μια γιγαντιαία εποποιία... Τους χιλιάδες πλέον αγώνες δρόμου, με τους δεκάδες χιλιάδες συμμετέχοντες σε όλη την Ελλάδα...
Είναι εκεί... Και είναι οι ήρωες εθελοντές και εθελόντριες, των σταθμών ανεφοδιασμού και ελέγχου σε κάθε διοργάνωση...
Είναι εκεί... Και αυτή η ωδή, αυτό το άρθρο είναι που τους αρμόζει... Που είναι και η ελάχιστη δική μου αναφορά για την ΤΕΡΑΣΤΙΑ, ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΗ, ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥΣ σε κάθε αγώνα, εδώ και 30 και πλέον χρόνια που συμμετείχα, με την οποία ιδιότητα θέλω να τους αγκαλιάσω νοερά, έναν-έναν, μια-μια και δακρύζοντας να τους πω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα μου προσέφεραν σαν δρομέα, σαν διοργανωτή, σαν συντελεστή σε εκατοντάδες αγώνες σε όλη την Ελλάδα...
Και να στείλω ένα μπουκέτο λουλούδια σ’ αυτούς που “έφυγαν” στο διάβα αυτών των 30 και βάλε χρόνων από κοντά μας...
Είναι εκεί... Και θάναι πάντα... Και παντού πλέον... Αυτοί είναι το κοινό μας... Οι άνθρωποι που θα μας υποστηρίζουν, που θα μας νιώσουν, που θα προβάλλουν τη δική μας τρέλα, τον δικό μας αγώνα, παντού σε κάθε περίσταση, σε κάθε τοπική κοινωνία...
Γι’ αυτούς και η πιότερη τιμή... Δημόσια και χωρίς υπεκφυγές... Μια δέσμευση... Και μια υπόσχεση που θα τηρηθεί (αν και έχει γίνει σε περιγραφές – δελτία Τύπου πάμπολλες φορές στο παρελθόν)...
Σε κάθε αγώνα να αναφέρονται τα ονοματεπώνυμά τους και ει δυνατόν να αποτυπώνονται τα πρόσωπά τους... Τα χαρούμενα, τα απλά, τα χαμογελαστά... Τα μοναδικά...
Κυρίες και κύριοι, συντρέχτες και αείποτε συνοδοιπόροι του δρομικού χώρου...
Ας είμαστε ευγνώμονες και γενναιόδωροι στα συναισθήματά μας, προς όλους-όλες, τους χιλιάδες ήρωες Έλληνες εθελοντές- εθελόντριες των αγώνων μας... Τους αξίζει και τους πρέπει ο σεβασμός και η αγάπη μας... Ας τους σφίξουμε λοιπόν στην αγκαλιά μας και ας τους βάλουμε μέσα στη ζωή μας... Ποιος ξέρει πώς θα γίνει ο κόσμος αύριο...
Με τόση αγάπη και προσφορά...
Αιγάλεω 27 Οκτώβρη 2016
Διάλειμμα - Απόγευμα στο ιατρείο
Κωνσταντίνος Δημ. Σάμιος
Πρόεδρος
του
Α.Π.Σ. “Απόλλων” Δυτ. Αττικής
