σαν ρίχνεις και στοχεύεις,
πιο πέρα κι απ’τα πέρατα,
του κόσμου με ταξιδεύεις.
Σταλιά σταλιά κι αχόρταγα,
βλέπω τα δάκρυα σου,
κουρνιάζω σαν αδύνατο
πουλί στην αγκαλιά σου.
Ματιά ματιά, τα μάτια σου,
αγάπη με χορταίνουν,
τη μία με πεθαίνουνε,
την άλλη μ’ ανασταίνουν.
Για την Άννα Κορακάκη,
ο αγώνας της,
τα δάκρυα της στην ανάκρουση
του Εθνικού Ύμνου,
λύγισαν γόνατα,
ράγισαν καρδιές,
πλημμύρισαν ματόκλαδα....
ΑΝΝΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ! ! !
