Ζεις μια φορά λένε... αλλά, αν το κάνεις καλά, μια φορά είναι αρκετή...
Στην πορεία λοιπόν, αυτής της μικρής ή μεγάλης ζωής μας, ένα ερώτημα -μεταξύ πολλών- είναι αυτό που βασανίζει το μυαλό μας.
Ποιoς κινεί τα νήματα της πορείας μας;
Η μοίρα;
Αυτό το άγνωστο σενάριο, που κάποιος έχει γράψει για εμάς και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να περπατάμε στο μονοπάτι που μας έχει χαράξει;
Ή μήπως είμαστε εμείς, που κινούμε το νήμα της ζωής, με τις επιλογές που κάνουμε;
Η μήπως πάλι, όλη η ζωή μας είναι μια σύμπραξη του ενός με το άλλο;
Και ποιoς μπορεί να το απαντήσει αυτό;
Ένας εξειδικευμένος επιστήμονας, ο οποίος μπορεί να μας γνωρίσει μέσα από ατελείωτες ώρες επισκέψεων, όπου θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα,
σύμφωνα με αυτά που εμείς θα του έχουμε εξομολογηθεί.
Και πόσο μπορεί κάποιος να ανοίξει τον εαυτό του, να ξετυλίξει το είναι του και να αναλύσει τα βιώματά του σε ένα ξένο;
Ή μήπως εμείς οι ίδιοι, μέσα από έναν εσωτερικό απολογισμό, μια εσωτερική ανάλυση όλων αυτών που έχουμε ζήσει και έχουν αφήσει τα σημάδια τους χαραγμένα επάνω μας, πλάθουμε όχι μόνο το χαρακτήρα μας αλλά και τα θέλω μας και μαζί μ' αυτά και τη μετέπειτα διαδρομή μας;
Αφορμή για τους παραπάνω προβληματισμούς,
Αφορμή για τους παραπάνω προβληματισμούς,
στάθηκε μια φίλη και η αναζήτησή της για τον τέλειο άντρα.
Αυτόν, που θα πληρεί όλα όσα εκείνη ζητά, σύμφωνα με το κοινωνικό status της,
την προσωπικότητά της και τη στάση ζωής της.
Και που είναι η αγάπη και η ευτυχία μέσα σε όλα αυτά, αναρωτιέμαι...
Το κατά πόσο είμαστε "ανοιχτοί" στη μοίρα μας, να δεχτούμε αυτά που εκείνη έχει ορίσει για μας, τριβελίζει ώρες το μυαλό μου.
Το κατά πόσο είμαστε "ανοιχτοί" στη μοίρα μας, να δεχτούμε αυτά που εκείνη έχει ορίσει για μας, τριβελίζει ώρες το μυαλό μου.
Τα προσωπικά "θέλω" και η στάση μας απέναντι στα πράγματα, οι επιλογές μας και τα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, έχω την αίσθηση ότι, είναι τελικά οι πρωταγωνιστές, με τη μοίρα να παίζει απλά μεν, ουσιαστικά δε, το δεύτερο ρόλο, ή μήπως το αντίθετο;
Και για να φτάσουμε στο ερώτημα,-που δε βασανίζει απλά τη φίλη μου, αλλά πολλούς από τους singles που περπατούν καθημερινά τη ζωή, ψάχνοντας το άλλο τους μισό- ποιός είναι ο τέλειος άντρας ή γυναίκα;
Και για να φτάσουμε στο ερώτημα,-που δε βασανίζει απλά τη φίλη μου, αλλά πολλούς από τους singles που περπατούν καθημερινά τη ζωή, ψάχνοντας το άλλο τους μισό- ποιός είναι ο τέλειος άντρας ή γυναίκα;
Είναι αυτός ή αυτή, που θα μας κοιτάζει στα μάτια και τότε όλος ο κόσμος θα γίνεται δικός μας, ή, είναι αυτός ή αυτή, που πληρεί τους όρους ενός συμβολαίου που λέγεται υψηλό κοινωνικό status, με την αγάπη και το συναίσθημα να αναγράφονται με εκείνα τα ψιλά γράμματα, που ποτέ κανένας δε διαβάζει;
Είναι παιχνίδι της καρδιάς, ή της λογικής και κατά πόσο παίζει ρόλο η όποια κατάσταση της εκάστοτε κοινωνίας στην οποία γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και εξελισσόμαστε;
Πολλά θα μου πείτε τα ερωτήματα, αλλά, μήπως η ίδια η ζωή δεν είναι ένα μεγάλο ερώτημα και η αναζήτηση της ευτυχίας δεν είναι άλλο ένα;
Πολλά θα μου πείτε τα ερωτήματα, αλλά, μήπως η ίδια η ζωή δεν είναι ένα μεγάλο ερώτημα και η αναζήτηση της ευτυχίας δεν είναι άλλο ένα;
Και παράλληλα τι είναι ουσιαστικό;
Συχνά σκέφτομαι ότι εμείς, στην ουσία, δεν είμαστε εμείς.
Συχνά σκέφτομαι ότι εμείς, στην ουσία, δεν είμαστε εμείς.
Είμαστε αυτό που οι άλλοι θέλουν να είμαστε κολλώντας μας ετικέτες, τόσο που, πορευόμαστε με τα δεδομένα που μας έχουν οι άλλοι χρεώσει.
Μας εντυπωσιάζουν οι άνθρωποι με ηχηρούς τίτλους και high society προσωπικότητες, ενώ δε δίνουμε δεκάρα για τους απλούς, καθημερινούς, με καθαρή ματιά και καλή καρδιά.
Γιατί, υπάρχουν και τέτοιοι!
Πιστεύουμε ότι ένα πτυχίο ή ένα ντοκτορά κάνει τους ανθρώπους σοφούς και όχι ότι, η σοφία έρχεται με το πέρασμα του χρόνου και τις εμπειρίες που βιώνει ο καθένας, ή συχνά κάτι τέτοιο το ξεχνάμε.
Παρεμπιπτόντως, πολλοί από τους πιο επιφανειακούς και κενούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, κατέχουν ανάμεσα στα πτυχία τους ντοκτορά.
Είμαστε όμως τόσο απορροφημένοι από το κυνήγι της επαγγελματικής και προσωπικής επιτυχίας, που ξεχνάμε τα μικρά και απλά.
Και μόλις αισθανθούμε την παραμικρή δυστυχία, "καταπίνουμε" οτιδήποτε θα μας κάνει να την ξεπεράσουμε.
Περνάμε τη ζωή μας,
προσπαθώντας να φέρουμε τον "έξω" κόσμο να ταιριάξει με το δικό μας και έτσι αποκλείουμε κάθε πιθανότητα να μας πλησιάσει κάτι που δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μας.
(Πραγματικά, έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο αντιφατικά πλάσματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι;
Η σκέψη μας μπορεί να είναι με βάση τη λογική, αλλά πολλές φορές ενεργούμε παράλογα...).
Έχουμε αυτό ή το άλλο στο μυαλό μας και έτσι οτιδήποτε άλλο το αφήνουμε έξω από τη ζωή μας.
Κι αν αυτό το άλλο είναι το καλό;
Ποτέ δε θα μάθουμε, γιατί ποτέ δε το αφήσαμε να περάσει τα σύνορα της δικής μας ζωής,
έτσι όπως την έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας.
Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά είναι πράγματα κοινά που έχουν περάσει από το μυαλό σας δεκάδες φορές, ο τρόπος όμως που έχουν αντιμετωπιστεί είναι διαφορετικός, για τον καθένα από εμάς.
Στο έργο που λέγεται "ζωή", ο ένας πρωταγωνιστής είναι η μοίρα, ή κάρμα -όπως θέλετε πείτε το- και ο άλλος, είμαστε εμείς και οι επιλογές μας.
Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά είναι πράγματα κοινά που έχουν περάσει από το μυαλό σας δεκάδες φορές, ο τρόπος όμως που έχουν αντιμετωπιστεί είναι διαφορετικός, για τον καθένα από εμάς.
Στο έργο που λέγεται "ζωή", ο ένας πρωταγωνιστής είναι η μοίρα, ή κάρμα -όπως θέλετε πείτε το- και ο άλλος, είμαστε εμείς και οι επιλογές μας.
Στο συγκεκριμένο έργο δεν υπάρχει "oscar" πρωταγωνιστών, αλλά ταινίας και
αυτό πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, αφήνοντας τη μεν μοίρα να παίζει το ρόλο που είναι ταγμένη και όσο για εμάς, να έχουμε τον έλεγχο των κινήσεων γιατί οι επιλογές μας είναι αυτές που κινούν τα νήματα της ζωής μας.
Και βγαίνοντας κερδισμένη η "ζωή" είναι σαφώς, προς όφελός μας!
Κι εδώ δε χωράει ερώτηση...
Εδώ μπαίνει θαυμαστικό...
Ηλέκτρα Σκούφαλη
Ηλέκτρα Σκούφαλη
