ας αποχαιρετήσουμε το ψέμα, να βιώσουμε την ζωή, να νιώσουμε την αξία της,
σαν ήλιος παιδικού καλοκαιριού, εκείνη η ανεμελιά, η αγνότητα που
"ίσως τελικά" δεν ξεχάσαμε στις αγχωμένες γειτονιές της ενηλικίωσής μας.
Θυμάσαι τότε που δεν φοβόσουν να παίζεις ως αργά...
στη γειτονιά, στην αλάνα, στην πλατεία,
που κοιμόσουν με ανοιχτά παράθυρα,
που έλεγες ''καληνύχτα'' στο γείτονα της διπλανής αυλής.
Θυμάσαι, τότε που μέτραγες τα παγωτά και τα μπάνια σου τα καλοκαίρια,
την κρατική τηλεόραση που περίμενες την έναρξη της για να δεις παιδικά,
όταν όλη η Αθήνα είχε ''μπλάκ άουτ'' από ρεύμα, δεν φοβόσουν αλλά
έβρισκες την ευκαιρία να παίξεις παιχνίδια.
Θυμάσαι τότε που η απλότητα ήταν στη ζεστασιά μια ''καλημέρας'',
σ'ένα τραγούδι που άκουγες από την κασέτα που μόλις χτες βράδυ είχες ηχογραφήσει,
από εκείνο το παλιό κασετόφωνο, από την παρέα σου που περίμενες με
ανυπομονησία να τους συναντήσεις στην μικρή πλατεία, λίγο πιο πάνω.
Θυμάσαι τότε που η άνοιξη ήταν αληθινή,
που έβλεπες χελιδόνια και
στη δύση της μέρας, έβλεπες έναν καθαρό ουρανό, γεμάτο λαμπερά αστέρια,
γεμάτα φως που ξεχείλιζε από την καλοσύνη των συνανθρώπων μας.
Νοσταλγούμε το όμορφο παρελθόν που δεν σε ένοιαζε τι θα σου ξημερώσει γιατί
πολύ απλά, πάντα ξημέρωνε χαρά, αγάπη, συντροφιά.
Είχαμε λίγα....αλλά τόσο μα τόσο πολλά,
για αυτό μην ξεχνάς να θυμάσαι τότε που.........
Παντελής Δεικτάς
