36 ζωές, 36 ψυχές, 36 μικρά φωτεινά λαμπάκια που τρεμοπαίζει το φως,
ζωγραφισμένο στα γεμάτα απορία, μάτια της παιδικής τους αθωότητας.
Σ' ένα σχολείο κάπου στο Χαϊδάρι θα στιβάξουν όλα τους τα
όνειρα και τις ελπίδες.
Πρόσφυγες............ Ερωτήματα από γονείς δασκάλους, γείτονες....
Είναι ήσυχα; έχουν τρόπους; έκαναν εμβόλια; έχουν αρρώστιες, είναι κλέφτες;.....
Οι αρμόδιοι του υπουργείου που κατέφθασαν με ανύπαρκτη ενημέρωση,
οι δε υπόλοιποι φορείς που εμπλέκονται,
με μεγάλη δόση ωχαδερφισμού και ειρωνείας.
Τελικά μάλλον δεν σέβονται ούτε τα ελληνόπουλα ούτε τα προσφυγοπούλα. Φασαρίες,προπηλακισμοί,προσβολές στους δασκάλους επειδή τηρούν τους νόμους
είτε συμφωνούμε με αυτούς είτε όχι.
Επίκεντρο τα παιδιά, στόχος βολής... τα παιδιά
Αν ακούγαμε για ένα δυστύχημα απώλειας 36 μικρών ψυχών, θα θρηνούσαμε, τώρα που
αυτό το δυστύχημα πρέπει να περάσει από εμάς, δυσανασχετούμε.
Δυστύχημα νομίζω είναι, να σε ξεριζώνουν και να εξευτελίζουν την παιδική ηλικία.
Κάποιος θα φωνάξει "πάρε τα παιδιά στο δικό σου σπίτι ρε φίλε"
κι έχουν δίκιο γιατί η βοήθεια δίδεται απο το υστέρημά μας και όχι από το πλεόνασμα.
Τελικά τι είμαστε, ένα πλεόνασμα κακίας-προσφορας; ή ένα υστέρημα καλοσύνης;
Μήπως προβάλλουμε αντίσταση σε εύκολους στόχους και όχι σε εφικτούς;
Πάλι στόχος όμως, τα παιδιά...
Δεν είμαι αρθρογράφος, ρατσιστής, αντιρατσιστής ή αδιάφορος....
Γονιός είμαι που αφουγκράζομαι και προσπαθώ να λάβω απαντήσεις για όλα,
να κατανοήσω το ''γιατί, έτσι πρέπει και όχι αλλιώς''.
Να έχω την πιο σωστή τοποθέτηση κυρίως απέναντι στα παιδιά.
Ένα ξέρω μόνο.....
Πως τα παιδιά είναι το κεφάλαιο της ζωής κάθε γονέα,
Κείμενο : Παντελή Δεικτά [Πατέρας μαθητή από σχολείο Χαιδαρίου]
Φωτογραφίες : Άννη Κατοπώδη
