''Εκ των συνήθων εκδρομών των επισκεπτομένων τας Αθήνας περιηγητών ή εξόχως ευάρεστος και ευκολωτάτη είναι η εις Ελευσίνα.
Η οδός η ακριβώς τοις ίχνεσι της αρχαίας ακολουθούσα, ην άλλοτε διήρχετο η πανηγυρική των μυστών πομπή, διασχίζει έξω της πόλεως το μέγα εξ ελαιών άλσος, όπερ από της Κηφισιάς μέχρι της θαλάσσης εκτείνει επί της αγόνου Αττικής πεδιάδος σκυθρωπόν το ωχρόν αυτού φύλλωμα / είτα εισδύουσα εις το βουνόν διέρχεται τα τελευταία της Πάρνηθος αντερείσματα δια της θελκτικής κλεισωρίας του Κορυδαλλού, όπου εν σκιερά κοιλάδι, υπό των λευκών και κυπαρίσσων κεκαλυμμένη, εγείρεται η μικρά μονή του Δαφνίου μετά της μεγαλοπρεπούς αυτής εκκλησίας.
Ευθύς δ' ως διέλθη ο περιηγητής την δίοδον, αίφνης εκτυλίσσεται προ των ομμάτων αυτού η περίλαμπρος της θαλάσσης επιφάνεια, τα κυανά κύματα τα λουόντα την Σαλαμίνα, και το μικρό χωρίον ένθα η αρχαία Ελευσίς, κείμενη εις το βάθος του ήρεμου αυτής κόλπου, εν ω πορρωτέρω υψούνται τα όρη της Μεγαρίδος και αι υψηλαί του Κιθαιρώνος κορυφαί''.
Περιγραφή, γύρω στα 1880, από τον Γάλλο Βυζαντινολόγο Charles Diehl [1859-1944]
Βιβλίο : ''Ιερά Οδός, αναζητώντας το ίχνος''
της Αναστασίας Λερίου
