Οκτώβρης 2016.
Δύο περιπατητές, στα
στενά της πόλης του Αιγάλεω...
αναζητούν δροσερό καταφύγιο...
Την ώρα που
σκέφτονται και συζητούν
που, τι, πως...
αντιλαμβάνονται
μία γνωστή φυσιογνωμία
να τους χαιρετά, από μακρυά.
Αφού κάνουν, τον ''κύκλο'' του συγκεκριμένου οικοδομικού τετραγώνου....
Επιστρέφουν στο ΣΗΜΕΙΟ.
Δημαρχείου 33
Ιστορικό Λαογραφικό Οικομουσείο Αιγάλεω
Ο αγαπητός φίλος, Γιάννης Περράκης, ξαφνιάζεται,
''τον πετυχαίνουν'' στον κήπο, σε στιγμή ''σκεπτόμενης ποτιστικής διαδικασίας'' !!!
Την αρχική αμηχανία-ξάφνιασμα του, διαδέχεται η γνωστή του,
καλοσυνάτη υποδοχή των επισκεπτών.
Ξεκινά η μικρή ξενάγηση στο χώρο και..... τα γνωστά κεράσματα...
Δεν έχει περάσει αρκετή ώρα και...
η προσοχή ενός των επισκεπτών, αντιλαμβάνεται στην εξώπορτα του χώρου....
....Δύο γυναικείες μορφές, στέκονται και κοιτούν έντονα και επίμονα προς το εσωτερικό της αυλής.
Πασιφανέστατο...ναι, μα ναι...είναι μία μητέρα και η μικρή κορούλα της...!!!
Προσπαθούν ν' ανοίξουν την εξώπορτα αλλά δεν τα καταφέρνουν....
η δυσκολία αυτή, δημιουργεί στην μητέρα την αίσθηση πως ο χώρος,
εκείνη την στιγμή, δεν είναι επισκέψιμος και προσπαθεί να προτρέψει την κορούλα της,
να συνεχίσουν τον δρόμο τους για αλλού [υποθέτω για σπίτι, είχε ψιλομεσημεριάσει].
Η μικρή, σκουντάει με δύναμη την μητέρα της και της λέει:
''Να, αυτός είναι ο κύριος που σου έλεγα !!!
Ανοιχτά είναι...φώναξε τον !!!'',
δείχνοντας τον κύριο Γιάννη Περράκη.
Εκείνη την στιγμή, τις αντιλαμβάνεται και ο ίδιος.
Ανοίγει την πόρτα, τις καλεί μέσα και...
αμέσως, ένα πελώριο χαμόγελο στρογγυλοκάθεται στο προσωπάκι της μικρής.
''Μου έλεγε από καιρό να την φέρω εδώ....'', λέει η μητέρα.
''Πως σε λένε κούκλα μου ;;;'', ρωτά ο κύριος Περράκης.
''Ζωή'', απαντά η μικρή.
''Τι τάξη πας στο σχολείο ;;;''.
''Τρίτη Δημοτικού'', απαντά.
''Θέλω να μου δείξετε τα πράγματα που έχετε'', συνέχισε.
Εμ, τι είναι να τ' ακούσει αυτό,
αυτή τη φορά, πελώριο χαμόγελο απλώνεται στο πρόσωπο του ''Κρητίκαρου''.
Ξεκινάει λοιπόν...
δείχνει ένα προς ένα, όλα τα αντικείμενα στην μικρή Ζωή και στην μητέρα της,
εξηγώντας και εξιστορώντας ταυτόχρονα...
Η Ζωή, δείχνει να το απολαμβάνει.....θέλει να τα δει όλα....να πάει, όχι μόνο στην αυλή...
θέλει να πάει και μέσα, στα δωμάτια.....
Βλέπει, ακούει και μαθαίνει.....
....το αλέτρι, το δρεπάνι, τα καλαπόδια, το μαγκάνι, το καντάρι,
την πλάστιγγα, τις πινακωτές, τα κοφίνια,
πλήθος παλιών, φωτογραφικών μηχανών, ραδιοφώνων, πριονιών, φωτογραφιών,
επίσης...τον αργαλειό, το κλαδευτήρι, το γραμμόφωνο και φυσικά...την λατέρνα !!!
Η Ζωή, παρακολουθεί με....λάμψη στα μάτια και...ρουφάει ως σφουγγάρι,
κάθε λέξη που ακούει και κάθε εικόνα που περνά από μπροστά της.
Ως Θαύμα....νιώθει πως....
....περνούν από το μυαλό της, όλος ο προηγούμενος αιώνας και όχι μόνο.....
Βλέπει και μαθαίνει....
πράγματα που άκουγε αλλά δεν ήξερε, δεν είχε τύχει ποτέ να μάθει λεπτομέρειες.
Για τον παππού της ίσως...ή για την γιαγιά της....ή
τελοσπάντων για γεγονότα που είχε διαβάσει ή ακούσει αλλά δεν είχε βιώσει...
Η ώρα περνά....η μητέρα.....
....Ευχαριστεί τον κύριο Περράκη και ζητά να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες για την δραστηριότητα του συγκεκριμένου μουσείου....
Αμέσως μετά, ζητά από την μικρή Ζωή, να φύγουν.....
Εκείνη ψιλοαντιστέκεται....είναι σαν να ζητά, να μείνει κι άλλο....
''Τώρα πέρασε η ώρα, θα ξαναέρθουμε !!!'' της λέει η μητέρα της, προσπαθώντας να την ''ξεκολλήσει'' από τον χώρο.
Τελικά, τα καταφέρνει....
χαιρετούν και ''παίρνουν το δρόμο'' για την σπιτική μεσημεριανή ξεκούραση.
Μία αληθινή ιστορία, ένα πραγματικό γεγονός που βίωσα πρόσφατα και....
απεριόριστη συγκινησιακή χαρά !!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ΓΙΑΝΝΗ ΠΕΡΡΑΚΗ !!!
