Με αφορμή την σημερινή μέρα...
[δείτε εδώ: ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ]...
θυμάμαι....
έστεκε στο ίδιο σημείο,
στο ''τζαμάδικο'' του θείου.
Από πολύ μικρός,
με κυρίευε ενθουσιασμός και
αίσθηση θαυμασμού και δέους
στην θέα της φωτογραφίας,
αυτής ακριβώς,
με το καδράκι όπως την βλέπετε....
Μπορεί να με επηρέαζαν και
τα λόγια του θείου, αυτά περί συναισθήματος...ομάδας....ομάδας-πόλης...
Κάποια στιγμή, ο θείος ''έφυγε''...το καδράκι με την φωτογραφία, ''έφθασε'' στα χέρια μου...
Ήταν πριν λίγα χρόνια...ύστερα από οδυνηρό-τραγικό, τροχαίο δυστύχημα...
το αυτοκίνητο του, μία άμορφη μάζα σιδερικών αλλά...
τα κασκόλ και τα καπελάκια της ομάδας που είχε πάντα στο πίσω τζάμι του αυτοκινήτου,
δεν έπαθαν τίποτα... !!!
Τον αποχαιρέτησα, βάζοντας μαζί του και την σημαία της ομάδας μας...
τον αποχαιρέτησα βουβός....σιωπηλός....
Τα λόγια του όμως δεν τα αποχωρίστηκα ποτέ...
λόγια ψυχής, πόνου, συγκίνησης,
μεροκάματου, πείνας, δυστυχίας...
λόγια ποτισμένα με απεριόριστη αγάπη για...
ανθρώπους που ίδρωσαν και μάτωσαν [κυριολεκτικά] γι' αυτήν την ομάδα...
Λόγια μιας άλλης εποχής,
μιας άλλης Ελλάδας,
ενός άλλου Αιγάλεω.....
