ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2002
Ήτανε μια φορά κι ένα καιρό, ας πούμε πριν 10 χρόνια που
η Αθήνα σκοτείνιασε, ο ουρανός έγινε γκρίζος στο Αιγάλεω Σίτυ...,
η Αθήνα σκοτείνιασε, ο ουρανός έγινε γκρίζος στο Αιγάλεω Σίτυ...,
η ατμόσφαιρα ήταν παράξενη !
Εκεί που πήγαινε να "καθαρίσει ο Ουρανός, ξανασυννέφιαζε".
Τα σύννεφα έφευγαν, άλλα όμως έπαιρναν τη θέση τους.
Οι Αιγαλιώτες, όλοι όσοι συναντιόντουσαν,
ο ίδιος διάλογος:
ο ίδιος διάλογος:
Τάμαθες ; Είναι αλήθεια; Ναι !
Μας έφυγε ! ησύχασε.
10 Μάρτη του 1992,
45 μέρες μετά τα τελευταία γενέθλια του, κλείνοντας τα 67 του χρόνια,
Πού θα γίνει ; Τί ώρα ; Μετά το μεσημέρι στον Άγιο Κωνσταντίνο .
Λιμουζίνες, αυτοκίνητα πολλά από την Αθήνα και από την επαρχία που έφερναν τους συναδέλφους του και συνεργάτες που είχε όλα τα χρόνια της Μουσικής και Τραγουδιστικής του διαδρομής.
Η Ιερά Οδός γεμάτη. Το βενζινάδικο του Μ. Κολοκυθά έγινε πάρκινγκ.
Ο κόσμος πήγαινε να τιμήσει και να αποχαιρετήσει μαζί τον δικό του άνθρωπο, τον ρεμπέτη, τον μουσικό, τον μπουζουξή και τραγουδιστή, τον Μάγκα του Αιγάλεω και της Ελλάδας.
ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΖΑΜΠΕΤΑ !!!
του χρέους και της τιμής!
Τα μαύρα σύννεφα που σκέπαζαν το Αιγάλεω, συμμετείχαν κι' αυτά μαζί μας.
Ήθελαν να αποχαιρετίσουν με τον δικό τους τρόπο, τον μεγάλο ρεμπέτη της πενιάς, της φωνής,
του αστείου και της ατάκας!
Είχε αρχίσει να βρέχει από νωρίς.
Οι περισσότεροι κρατούσαν ομπρέλες.
Μια παράξενη εικόνα, ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται και η βρόχα έπιπτε...
Άλλοι πέταξαν και τις ομπρέλες, νόμιζαν ότι δεν έβρεχε πια !
Μέσα στην εκκλησία ο Γιώργος, ο Γιώργος ο δικός μας δεν ήταν μόνος του.
Η γυναίκα του, τα παιδιά του,τα εγγόνια του, οι φίλοι του, οι συνεργάτες του, ο Δήμαρχος της πόλης, οι στενοί του συνεργάτες.
Ήταν δίπλα του οι χορευτές αδερφοί Αμπατζόγλου,
Δήμος, Ιορδάνης, ο Τάσος και ο αξέχαστος Γιώργος Προβιάς,
που χόρευαν ακίνητοι το τελευταίο συρτάκι του Ζαμπέτα που μόνο αυτοί άκουγαν !
του Κώστα Θεοδωρακόπουλου και Βασίλη Σιλαϊδή,
μου άνοιξαν και ανέβηκα στην ταράτσα.
Αυτή η σκηνή με τις ομπρέλες θα μου μείνει αξέχαστη.
Δεν έβλεπες άδειο δρόμο. Το προαύλιο και οι γύρω δρόμοι γεμάτοι από ομπρέλες.
"Και βρόχα έπιπτε στρέϊτ θρού".
Τα λόγια του παπά με το ''Δεύτε τελευταίο ασπασμό", σήμαιναν το τέλος
της προετοιμασίας για το Μεγάλο Ταξίδι!
Όλο αυτό το πλάνο μέσα και έξω της εκκλησίας, υπάρχει σε φωτογραφική απεικόνιση σε περίοπτη θέση στο γραφείο του Παναγιώτη Δελληγιαννίδη στην Ιερά οδό, που είχε αναλάβει την
προετοιμασία και το ταξίδι !
Στη μέση του πλάνου υπάρχει το τελευταίο αγγελτήριο-αφίσα, που ενημέρωνε που θα τραγουδάει στο εξής ο μεγάλος ρεμπέτης, ο μεγάλος συνθέτης και μπουζουξής.
Παρέα με τους: Τσαουσάκη, Βασιλειάδη, Παπαϊωάννου, Παγιουμτζή κ.α.
Και ο καθένας θα θέλει να ακούσει το "ο πιο καλός ο μαθητής"..., ή το "πούσαι Θανάση"...
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ θα μείνει αξέχαστος, θα ζει στα δισκάκια, τους δίσκους, τις κασέτες,
τα C.D., τις ταινίες, στην ψυχή μας, στα βιβλία που γράφτηκαν για εκείνον.
Ένα απ' αυτά, μου το δάνεισε για λίγο, η Αντιδήμαρχος Χριστόγλου Γιάννα.
Το βιβλίο είναι της Ιωάννας Κλειασίου με τίτλο "Και η βρόχα έπιπτε....στρεϊτ θρου".
Η συγραφέας ήταν καλή φίλη του Γιώργου Ζαμπέτα.
Εκεί είδα (σελ.49) ότι ο Γιώργος Ζαμπέτας με περηφάνεια έλεγε, πως ένας πρόγονός του, λεγόταν Ζαμπετάκης και ήταν στρατηγός που έφυγε από την Κρήτη και πήγε στα Θερμιά.
Εκεί άλλαξε το όνομά του όπως το άλλαζαν όλοι όσοι έφευγαν από την Κρήτη και
το έκανε ''Ζαμπέτας''.
Προσωπικά, ως πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Αιγάλεω δεσμεύομαι να
κάνω πρόταση από το Δ.Σ. για να διοργανώσουμε τιμητική εκδήλωση μνήμης για
τον ΓΙΩΡΓΟ ΖΑΜΠΕΤΑ.
Αιωνία σου η μνήμη αξέχαστε Γιώργο.
Θα σε θυμόμαστε πάντα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΡΡΑΚΗΣ
Επεξεργασία - Επιμέλεια κειμένου:
Χριστίνα Σταματοπούλου
