Ονομάζεται... γονείς.
Γράφει, στο Sportsvoice24, ο Κώστας Τάτσης.
Ίσως σας φαίνεται παράξενο. Ίσως σας φαίνεται λάθος. Μα δυστυχώς, είναι η πικρή αλήθεια. Οι γονείς είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον αθλητισμό. Μπορούν να καταστρέψουν τα παιδιά τους. Όχι όλοι προφανώς. Μα η πλειοψηφία αυτών, το κάνουν. Κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν. Κάποιες άλλες, είναι και περισσότερες, δεν θέλουν να το καταλάβουν.
Τι νομίζουν πως κάνουν
Κάθε γονιό, αν τον ρωτήσεις, θα σου πει πως στηρίζει το παιδί του. Προφανώς και αυτό θέλει να κάνει. Αλλά είτε δεν το κάνει, είτε το πράττει με λάθος τρόπο. Οπότε, ο πατέρας ή η μάνα, νομίζει πως στηρίζει το παιδί του. Πως του κάνει καλό και είναι στο πλευρό του. Πως το υπερασπίζεται σε όλες τις φάσεις ενός αγώνα. Πως είναι στο πλευρό του όταν του φωνάζει ο προπονητής.
Τι πραγματικά κάνουν
Αυτό που πραγματικά κάνουν λοιπόν οι γονείς είναι να καταστρέφουν τα... καμάρια τους. Φωνάζουν σαν τους πειρατές από την εξέδρα, όταν το παιδί τους κάνει κάποιο λάθος. Το βρίζουν. Κάποιες φορές χωρίς να το καταλάβουν. Τις περισσότερες χωρίς να το παραδέχονται, ενώ βαθιά μέσα τους το γνωρίζουν. Σε μια «αψιμαχία» ή σε μια διαφωνία με τον προπονητή, παίρνουν το μέρος του παιδιού, ζητώντας τα... ρέστα από τον εκάστοτε κόουτς. Μέγα λάθος. Ο προπονητής ξέρει γιατί φωνάζει, πόσο φωνάζει, γιατί δίνει τιμωρίες και πόσο αυστηρές είναι αυτές.
Ακόμη, πιέζουν το παιδί και του δίνουν οδηγίες, παριστάνοντας τους προπονητές. Ακόμη και προπονητής να είναι ένας γονιός, δεν πρέπει να μιλάει πάνω από τον κόουτς του παίκτη. Αυτό κάνει μεγάλο κακό στο παιδί, καθώς είναι ακόμη σε νεαρή ηλικία και δεν ξέρει ποιον να ακούσει. Έχει από τη μία τον πατέρα του και από την άλλη τον προπονητή του. Στον πατέρα δεν μπορεί να πάει κόντρα. Γιατί μετά έχει... κήρυγμα στο σπίτι.
Τρίτο και βασικότερο. Στο σπίτι, δίνουν ξανά οδηγίες στα παιδιά. «Είσαι άχρηστος, έπρεπε να κάνεις αυτό», η πρώτη φράση. «Είσαι παιχτούρα, καλά έκανες και το πήρες πάνω σου», η δεύτερη. Αμφότερες είναι το ίδιο... ανόητες, για να το πω και κομψά. Ο προπονητής ξέρει. Όχι ο γονιός.
Τι πρέπει να κάνουν
Λίγα και καλά. Ένας γονιός πρέπει να κάθεται στην εξέδρα και να λέει τέσσερις λέξεις. «Μπράβο», «Πάμε», «Δεν πειράζει», «Άμυνα». Απλό κι ωραίο. Ούτε «μπινελίκια», ούτε «εκθειασμούς». Τέσσερις λεξούλες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Έτσι, το παιδί ξέρει ποιος είναι ο προπονητής του. Δεν ακούει την εξέδρα. Και κανείς δεν του κάνει κακό.
Σταματήστε να πιέζετε τα παιδιά σας. Σταματήστε να τα «καταστρέφετε». Μπορείτε με απλές κινήσεις να τα κάνετε καλούς αθλητές και ακόμη καλύτερους ανθρώπους.
Ίσως σας φαίνεται παράξενο. Ίσως σας φαίνεται λάθος. Μα δυστυχώς, είναι η πικρή αλήθεια. Οι γονείς είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στον αθλητισμό. Μπορούν να καταστρέψουν τα παιδιά τους. Όχι όλοι προφανώς. Μα η πλειοψηφία αυτών, το κάνουν. Κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν. Κάποιες άλλες, είναι και περισσότερες, δεν θέλουν να το καταλάβουν.
Τι νομίζουν πως κάνουν
Κάθε γονιό, αν τον ρωτήσεις, θα σου πει πως στηρίζει το παιδί του. Προφανώς και αυτό θέλει να κάνει. Αλλά είτε δεν το κάνει, είτε το πράττει με λάθος τρόπο. Οπότε, ο πατέρας ή η μάνα, νομίζει πως στηρίζει το παιδί του. Πως του κάνει καλό και είναι στο πλευρό του. Πως το υπερασπίζεται σε όλες τις φάσεις ενός αγώνα. Πως είναι στο πλευρό του όταν του φωνάζει ο προπονητής.
Τι πραγματικά κάνουν
Αυτό που πραγματικά κάνουν λοιπόν οι γονείς είναι να καταστρέφουν τα... καμάρια τους. Φωνάζουν σαν τους πειρατές από την εξέδρα, όταν το παιδί τους κάνει κάποιο λάθος. Το βρίζουν. Κάποιες φορές χωρίς να το καταλάβουν. Τις περισσότερες χωρίς να το παραδέχονται, ενώ βαθιά μέσα τους το γνωρίζουν. Σε μια «αψιμαχία» ή σε μια διαφωνία με τον προπονητή, παίρνουν το μέρος του παιδιού, ζητώντας τα... ρέστα από τον εκάστοτε κόουτς. Μέγα λάθος. Ο προπονητής ξέρει γιατί φωνάζει, πόσο φωνάζει, γιατί δίνει τιμωρίες και πόσο αυστηρές είναι αυτές.
Ακόμη, πιέζουν το παιδί και του δίνουν οδηγίες, παριστάνοντας τους προπονητές. Ακόμη και προπονητής να είναι ένας γονιός, δεν πρέπει να μιλάει πάνω από τον κόουτς του παίκτη. Αυτό κάνει μεγάλο κακό στο παιδί, καθώς είναι ακόμη σε νεαρή ηλικία και δεν ξέρει ποιον να ακούσει. Έχει από τη μία τον πατέρα του και από την άλλη τον προπονητή του. Στον πατέρα δεν μπορεί να πάει κόντρα. Γιατί μετά έχει... κήρυγμα στο σπίτι.
Τρίτο και βασικότερο. Στο σπίτι, δίνουν ξανά οδηγίες στα παιδιά. «Είσαι άχρηστος, έπρεπε να κάνεις αυτό», η πρώτη φράση. «Είσαι παιχτούρα, καλά έκανες και το πήρες πάνω σου», η δεύτερη. Αμφότερες είναι το ίδιο... ανόητες, για να το πω και κομψά. Ο προπονητής ξέρει. Όχι ο γονιός.
Τι πρέπει να κάνουν
Λίγα και καλά. Ένας γονιός πρέπει να κάθεται στην εξέδρα και να λέει τέσσερις λέξεις. «Μπράβο», «Πάμε», «Δεν πειράζει», «Άμυνα». Απλό κι ωραίο. Ούτε «μπινελίκια», ούτε «εκθειασμούς». Τέσσερις λεξούλες. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Έτσι, το παιδί ξέρει ποιος είναι ο προπονητής του. Δεν ακούει την εξέδρα. Και κανείς δεν του κάνει κακό.
Σταματήστε να πιέζετε τα παιδιά σας. Σταματήστε να τα «καταστρέφετε». Μπορείτε με απλές κινήσεις να τα κάνετε καλούς αθλητές και ακόμη καλύτερους ανθρώπους.
