Πρωτοχρονιά είναι αργία… αλλά οι μερακλήδες ήξεραν να κρατάνε τα μαγαζιά ανοικτά.
Βλέπεις τότε οι παλιοί δισκάδες γνώριζαν πως οι τσέπες των «αρρώστων» ήταν φορτωμένες από κάλαντα και «καταθέσεις» των συγγενών.
Ήμουν 14 ετών.Όπως συνηθίζαμε ξεκινούσαμε απ’ τις συνοικίες για Αθήνα και Πειραιά όπου ήταν τα πιο ψαγμένα δισκάδικα (με κόπιες εισαγωγής) και οι καλύτερες τιμές.
Μάζευα το χαρτζιλίκι και διάβαινα αρχικά με το λεωφορείο για Πειραιά, σεργιάνι εκεί, μετά ηλεκτρικός για Αθήνα και όταν τέλειωνα τις γυροβολιές, πλατεία Κουμουνδούρου και λεωφορείο της επιστροφής.
Η βόλτα αυτή γινόταν σε σταθερή βάση, μαζί με τον 18άχρονο γείτονα και μέντορά μου στη ροκ, κι ας μην ψωνίζαμε πάντα δίσκους και κασέτες (άγραφες και μη) καθώς δεν έφταναν τα χρήματα. Ενημερωνόμασταν κι ετοιμαζόμασταν για τα επόμενα χτυπήματα..
Όμως εκείνη την Πρωτοχρονιά τα πράγματα ήταν διαφορετικά, γιατί ο «δάσκαλος» διέθετε και μηχανάκι. Δανεικό, για λίγες ώρες, από τον μεγαλύτερο αδελφό του…
Μου χτυπάει το τζάμι… αυτό ήταν το μήνυμα τότε, και ανοίγω. Πάμε στο Γιώργο, θα είναι ανοικτά και θα γράφει κασέτες. Γεμάτη η τσέπη, κάργα χαρτζιλίκι, μπορούσα να αρνηθώ. Φύγαμε!
Η αγορά του δίσκου ήταν μεγάλος καημός που όμως τον γιάτρευε η συνεχής ακρόασή του, κατά μόνας αλλά και σε συντροφιές, πάρτυ κ.λπ.
Θυμάμαι είχα μόλις αγοράσει το Flowers των Stones, που ιδεολογικά τουλάχιστον βρισκόντουσαν πιο κοντά στα γούστα μου. Είχαν μια αναρχία, ένα περίσσιο γρέζι, μια επιθετικότητα που τους διαφοροποιούσε από την τελειότητα και την γλύκα των σκαθαριών (Beatles), που τότε τουλάχιστον στις δικές μου Χαϊδαριώτικες γειτονιές θεωρούνταν και λίγο «φλώροι».
Έλα όμως που η μέλισσα έχει το κεντρί, η μέλισσα και το μέλι. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό… παρά την καζούρα που δέχτηκα. Beatles είν’ αυτοί!
Τον έλιωσα από την πρώτη μέρα. Ακόμα και τώρα μέσα απ’ το πέρασμα στον υπολογιστή, When I’ m Home απολαμβάνω που και που τις τραγουδάρες που περιέχει. Μαζί με τα σκρατς και ένα μικρό πήδημα της βελόνας στο ομότιτλο. Βλέπετε αυτά είναι τα μοιραία remasters του χρόνου.
ΑΚΟΥΣΤΕ : ΕΔΩ
ogdoo.gr
Βλέπεις τότε οι παλιοί δισκάδες γνώριζαν πως οι τσέπες των «αρρώστων» ήταν φορτωμένες από κάλαντα και «καταθέσεις» των συγγενών.
Ήμουν 14 ετών.Όπως συνηθίζαμε ξεκινούσαμε απ’ τις συνοικίες για Αθήνα και Πειραιά όπου ήταν τα πιο ψαγμένα δισκάδικα (με κόπιες εισαγωγής) και οι καλύτερες τιμές.
Μάζευα το χαρτζιλίκι και διάβαινα αρχικά με το λεωφορείο για Πειραιά, σεργιάνι εκεί, μετά ηλεκτρικός για Αθήνα και όταν τέλειωνα τις γυροβολιές, πλατεία Κουμουνδούρου και λεωφορείο της επιστροφής.
Η βόλτα αυτή γινόταν σε σταθερή βάση, μαζί με τον 18άχρονο γείτονα και μέντορά μου στη ροκ, κι ας μην ψωνίζαμε πάντα δίσκους και κασέτες (άγραφες και μη) καθώς δεν έφταναν τα χρήματα. Ενημερωνόμασταν κι ετοιμαζόμασταν για τα επόμενα χτυπήματα..
Όμως εκείνη την Πρωτοχρονιά τα πράγματα ήταν διαφορετικά, γιατί ο «δάσκαλος» διέθετε και μηχανάκι. Δανεικό, για λίγες ώρες, από τον μεγαλύτερο αδελφό του…
Μου χτυπάει το τζάμι… αυτό ήταν το μήνυμα τότε, και ανοίγω. Πάμε στο Γιώργο, θα είναι ανοικτά και θα γράφει κασέτες. Γεμάτη η τσέπη, κάργα χαρτζιλίκι, μπορούσα να αρνηθώ. Φύγαμε!
Η αγορά του δίσκου ήταν μεγάλος καημός που όμως τον γιάτρευε η συνεχής ακρόασή του, κατά μόνας αλλά και σε συντροφιές, πάρτυ κ.λπ.
Έλα όμως που η μέλισσα έχει το κεντρί, η μέλισσα και το μέλι. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό… παρά την καζούρα που δέχτηκα. Beatles είν’ αυτοί!
Τον έλιωσα από την πρώτη μέρα. Ακόμα και τώρα μέσα απ’ το πέρασμα στον υπολογιστή, When I’ m Home απολαμβάνω που και που τις τραγουδάρες που περιέχει. Μαζί με τα σκρατς και ένα μικρό πήδημα της βελόνας στο ομότιτλο. Βλέπετε αυτά είναι τα μοιραία remasters του χρόνου.
ΑΚΟΥΣΤΕ : ΕΔΩ
01/01/2018
