Η Μαργαρίτα Αρβανίτη γράφει...

Η συγγραφέας, Μαργαρίτα Αρβανίτη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, μας έστειλε το κείμενο της, με μία ιδιαίτερη φωτογραφία της....

1η Οκτωβρίου - Καλό μήνα σε όλους μας.

Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων.

Πόσο δύσκολο είναι όταν είσαι νέος να σκεφτείς τα γεράματα! 

Υπάρχει η αίσθηση ότι δεν θα σου συμβούν ποτέ ή ότι είναι τόσο μακρινά που θεωρείς κάθε φορά ότι είναι πολύ νωρίς να αρχίσεις να τα σκέπτεσαι. Κάποια στιγμή διερωτάσαι πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος και έφτασε ο καιρός να θεωρείσαι ηλικιωμένος!

Στους γέροντες που είναι το «παρελθόν» της ζωής , δικός τους «κομμάτι» κι εμείς σαν η συνέχεια τους, τους πρέπει η αναγνώριση ο σεβασμός η αγάπη και ο θαυμασμός για όσα κατάφεραν και μπόρεσαν να φέρουν ως εδώ. 

Δεν αξιώνονται όλοι οι άνθρωποι να γεράσουν και της ζωής τα δύσκολα να ξεπεράσουν. Οι γέροντες που νικήσαν τις προκλήσεις της ζωής είναι τα καλύτερα μαθήματα ζωής, όταν άλλοι «εγκατέλειψαν» τον κόσμο από νωρίς. 

Οι ρυτίδες στα γεροντικά τους πρόσωπα τυχαίες δεν είναι. Είναι τα «χαρακώματα» των προσωπικών τους αγώνων τα οποία μας καλούν να βοηθάμε και να συντρέχουμε με ανθρωπιά και ευαισθησία στα καλά τους γεράματα όταν βρίσκονται πια σε αδυναμία να το πράττουν οι ίδιοι.

Ευλογημένη συνύπαρξη των τριών γενεών! Πηγή ευτυχίας, όπου η ανταλλαγή των απόψεων ανάμεσα στην φρεσκάδα της σκέψης των νέων που «μπορούν» και την «πείρα» των ηλικιωμένων που «ξέρουν», οδηγεί σε ζωή «κερδισμένη». Κερδισμένη από την στιγμή που η γνώση των πολλών απόψεων και εκδοχών παρέχει την δυνατότητα της κατάλληλης επιλογής που μπορεί και οδηγεί στη «λύση» για καλύτερη ζωή. 

Η θαλπωρή της οικογενειακής ζεστασιάς, τα παραμύθια του παππού και της γιαγιάς, η εκπαίδευση του σεβασμού των παιδιών απέναντί στους γέροντες, συντελούν στην υγεία της οικογενειακής ζωής όπου οι σημερινοί νέοι που θα γίνουν με την σειρά τους «αναπάντεχα» οι αυριανοί ηλικιωμένοι, οικοδομούν γερά θεμέλια αποδοχής όλων των σταδίων της ζωής με επίκεντρο τη στοργή και την αγάπη που τους πρέπει. 

Έτσι, σε συνθήκες πανανθρώπινων αξιών κόντρα στον αποκλεισμό την απομόνωση και την μοναξιά που βιώνουν ενίοτε τα «περήφανα» γηρατειά αναδεικνύεται το ανθρώπινο πρόσωπο της συνέχειας του κύκλου τη ζωής.

Περιέχεται στο βιβλίο μου
"Ξεπέρνα τον φόβο ζήσε το θαύμα"

Με τη μανούλα μου.