Τα 20 χρόνια του γιόρτασε ο Αθλητικός Πολιτιστικός Σύλλογος “Απόλλων” Δυτικής Αττικής.
Στην ομιλία του ο πρόεδρος Κώστας Σάμιος είπε:
Αγαπητοί φίλοι και φίλες
Είναι πράγματι τόσο δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια την πορεία 20 ετών στους κοινούς δρόμους που βρεθήκαμε.
Είναι τόσες οι εικόνες, που και ο πιο επιδέξιος, ο πιο καλός οπερατέρ, δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει με τον φακό του...
Τόσες οι στιγμές, τα ξεχωριστά επεισόδια, οι αγώνες, οι αγωνίες, τα άγχη, τα θέλω, τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα τών τερματισμών, οι φωτογραφίες, οι βροχές, οι ζέστες, οι ανηφόρες, οι κατηφόρες, οι εκδρομές, τα γλέντια μετά, οι απογοητεύσεις, οι εγκαταλείψεις, οι τραυματισμοί, τα ξενύχτια πριν τους αγώνες, οι συγκρούσεις, τα φιλιώματα, οι αποχωρισμοί, οι νέοι φίλοι, οι παλιοί, αυτοί που έφυγαν γρήγορα, οι απουσίες τους, οι αναμονές και οι υπομονές, τα σχέδια που ευοδώθηκαν, τα σχέδια που εγκαταλείφθηκαν, οι αγάπες που ένωσαν πολλούς, τα παιδιά που γεννήθηκαν, οι τόσες επιτυχίες σε εκατοντάδες δρόμους, οι έντεκα σύλλογοι με το όνομα και το καταστατικό, που δημιουργήθηκαν με τη βοήθειά μας, οι σταθμοί ανεφοδιασμού και τα νερά που δώσαμε και πήραμε, τα βουνά, οι θάλασσες, οι στροφές, τα ταξίδια στις πέντε ηπείρους, τα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, οι χιλιάδες φίλοι και τα χαμόγελά τους, τα κλάματα στους τερματισμούς, τα ατέλειωτα συμβούλια, ο βάλτος και ο Νίκος, μετά, τα μετάλλια, τα διπλώματα, οι χοροί μας, οι μικρές καθημερινές μας ήττες, μα προπαντός οι νίκες μας.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες
Είναι πράγματι τόσο δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια την πορεία 20 ετών στους κοινούς δρόμους που βρεθήκαμε.
Είναι τόσες οι εικόνες, που και ο πιο επιδέξιος, ο πιο καλός οπερατέρ, δεν θα μπορούσε να αποτυπώσει με τον φακό του...
Τόσες οι στιγμές, τα ξεχωριστά επεισόδια, οι αγώνες, οι αγωνίες, τα άγχη, τα θέλω, τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα τών τερματισμών, οι φωτογραφίες, οι βροχές, οι ζέστες, οι ανηφόρες, οι κατηφόρες, οι εκδρομές, τα γλέντια μετά, οι απογοητεύσεις, οι εγκαταλείψεις, οι τραυματισμοί, τα ξενύχτια πριν τους αγώνες, οι συγκρούσεις, τα φιλιώματα, οι αποχωρισμοί, οι νέοι φίλοι, οι παλιοί, αυτοί που έφυγαν γρήγορα, οι απουσίες τους, οι αναμονές και οι υπομονές, τα σχέδια που ευοδώθηκαν, τα σχέδια που εγκαταλείφθηκαν, οι αγάπες που ένωσαν πολλούς, τα παιδιά που γεννήθηκαν, οι τόσες επιτυχίες σε εκατοντάδες δρόμους, οι έντεκα σύλλογοι με το όνομα και το καταστατικό, που δημιουργήθηκαν με τη βοήθειά μας, οι σταθμοί ανεφοδιασμού και τα νερά που δώσαμε και πήραμε, τα βουνά, οι θάλασσες, οι στροφές, τα ταξίδια στις πέντε ηπείρους, τα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, οι χιλιάδες φίλοι και τα χαμόγελά τους, τα κλάματα στους τερματισμούς, τα ατέλειωτα συμβούλια, ο βάλτος και ο Νίκος, μετά, τα μετάλλια, τα διπλώματα, οι χοροί μας, οι μικρές καθημερινές μας ήττες, μα προπαντός οι νίκες μας.
ΔΕΙΤΕ : ΕΔΩ
Είμαστε ακόμα ζωντανοί...
Σαν το παλιό ροκ συγκρότημα...
20 χρόνια μετά, από εκείνη την ημέρα, το απόγευμα τής 22ας Σεπτέμβρη, ημέρα Δευτέρα τού σωτηρίου έτους 1997...
Όταν μαζευτήκαμε 31 φίλοι από το Μπαρουτάδικο, το Χαϊδάρι, το Περιστέρι, την Αγ. Βαρβάρα...
Και συναποφασίσαμε να πορευθούμε την υπόλοιπη ζωή μας στον χώρο που αγαπήσαμε και μας αγάπησε, μαζί...
Και από την πρώτη στιγμή που ιδρυθήκαμε, ήδη τον Νοέμβρη τού 1997 στον πρώτο κοινό μαραθώνιό μας, να οι πρώτοι 22 στους λίγες εκατοντάδες, τότε, Έλληνες μαραθωνοδρόμους, και από τότε, πρώτοι σε συμμετοχές, κάθε χρονιά και πιο πολλοί, σαν το μικρό ρυάκι που ενώνεται με τα άλλα και γίνεται ορμητικός χείμαρρος και φαρδύ ποτάμι..
Και από το 1999 οι πρώτοι αγώνες... Τον Απρίλη τού ‘99 το πρώτο μας 100άρι που μας δίδαξαν και μας δασκάλεψαν η γέρικη Δρυς τού Χαλανδρίου, ο ακούραστος Δάσκαλος όλων μας Παναγιώτης Σκουλής και ο αξέχαστος φίλος μας ο Θανάσης Δελλόπουλος που σαν να το ήξερε, λίγο πριν φύγει στις 30 Δεκέμβρη τού ίδιου έτους, είχε φροντίσει για τη διαδοχή του... Έπειτα την ίδια χρονιά ο θρυλικός Σαρωνικός Δρόμος τών 60 και βάλε χιλιομέτρων στις 2 Δεκέμβρη.
Έπειτα στις αρχές Γενάρη το 2000, ο 1ος Αγώνας στο Δαφνί...
Μετά, ο πρώτος αγώνας 6 ωρών στο Χαϊδάρι, το 2004, με την επική μάχη τού Γιάννη Κούρου με τον Κώστα Ρέππο, και τυχεροί όσοι τη ζήσαμε.
Έπειτα το 12ωρο το 2005 και το 24ωρο στο Λουτράκι την ίδια χρονιά...
Έπειτα η Μενδενίτσα το 2006 και το πρώτο φεστιβάλ στο Λουτράκι, με το 6ήμερο, το 48ωρο, το 12ωρο, το 6ωρο.
Το 2010 το 100άρι αποκτά και τον αγώνα τον δίδυμό του, τών 50 χλμ., και ο Αγώνας από την πεδιάδα τού Μαραθώνα, μεταφέρθηκε στο εκπληκτικό αγωνιστικό και αισθητικό πεδίο τής παραλίας Ψάθας – Αλεποχωρίου...
Και εκεί από το 2016 ο Αγώνας αφιερωμένος στα πουλιά τής Αγάπης, τής Πίστης, τής οικογένειας στις Αλκυόνες, εκεί δίπλα στη θάλασσά τους, με τους Αγώνες τών 30 και 8 χλμ. αντίστοιχα.
Και το 2016 ο νέος μας αγώνας στο Αγχαίο Όρος(το όρος Πατέρας) που η μάνα Δήμητρα θρήνησε τη χαμένη κόρη, την Περσεφόνη της...
Και βέβαια, ο Αγώνας στα χνάρια τού Παυσανία, Ελευσίνα-Μέγαρα, ένας δικός μας Αγώνας που οργανώθηκε με την άψογη συνεργασία τών Δήμων Ελευσίνας, Μεγάρων, από το 2000 έπειτα από δική μας πρόταση και παντοτινή βοήθεια σε κάθε διοργάνωση...
Και ο Λαϊκός Αγώνας στον Δήμο Περιστερίου με την ολοκληρωμένη συνεργασία με έναν Δήμο υπόδειγμα από το 2013.
Και οι παλιοί γύροι τού Αιγάλεω, στις δημαρχίες Μυστακόπουλου, Καλογερόπουλου έως το 2010, όταν με ευθύνη τών διοικήσεων Καρδαρά και Μπίρμπα σταμάτησε η συνεργασία μας.
Και η συνεργασία μας με τον Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωσθίνης, για έναν από τους παλιότερους Λαϊκούς Αγώνες Δρόμου, αφιερωμένου στη Μνήμη τού επικού θριαμβευτή τού Μαραθωνίου τής Βοστώνης Στέλιου Κυριακίδη, με τη συνδιοργάνωση με τον τοπικό σύλλογο τού χωριού Πύργου Κορινθίας, τού ετήσιου Λαϊκού Αγώνα στο χωριό που βρίσκονται τα οστά τού μεγάλου Έλληνα Δρομέα...
Και από κοντά, οι αγώνες στο Αγκίστρι, στο Λεωνίδιο, στο Κρόνιο πέρασμα στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και τον Πάρνωνα, στον Δρόμο τών Αθανάτων, 140 χλμ. από Τρίπολη – Σπάρτη – Μυστρά – Καλαμάτα...
Και με το τελευταίο μας διαμάντι... που έλαμψε ήδη και θα λάμψει στο μέλλον: Τον Αγώνα “Δρόμος τών Ηρώων” τής Μάχης τών Θερμοπυλών τού 480 π.Χ. από τις Θεσπιές στις Θερμοπύλες – 102 χλμ. τον Ιούλη που μας πέρασε και κάθε τέλη Ιούλη...
Πώς να μην αναφερθούμε στο 1ο Συνέδριο που διοργανώσαμε σ’ αυτή την αίθουσα τον Μάρτη τού 1998 (όντας μόλις 6 μηνών σύλλογος) με θέμα ΑΘΛΗΣΗ, ΔΙΑΤΡΟΦΗ και ΥΓΕΙΑ, ή
την ημερίδα για την Καρδιά τού Δρομέα το 2001 στο Δημαρχείο Αιγάλεω, σε συνεργασία με το ΕΛΙΚΑΡ, το περίφημο συνέδριο στο Δημαρχείο Περιστερίου με 4 διαπρεπείς συναδέλφους γιατρούς για τον αιφνίδιο θάνατο, φέτος (2017) τον Γενάρη;
Πώς να ξεχάσουμε τους 86 Δρομείς που εκδόσαμε ίσαμε πέρσι, τη μοναδική έκδοση-εφημερίδα που βοήθησε στην οργάνωση τού Δρομικού Χώρου, αφού μοιράστηκε, διαβάστηκε, αγαπήθηκε σε και από χιλιάδες φίλους και φίλες σε όλη την Ελλάδα.
Πώς να μην θυμηθείς τα δυο χρόνια που λειτούργησε το πρώτο διαδικτυακό ραδιόφωνο το 2007-2009 που έκλεισε λόγω τής αμαρτωλής ΑΕΠΙ;
Πώς να ξεχάσεις τις συνεστιάσεις μας, τις πολιτιστικές μας εκδηλώσεις, τις εκθέσεις φωτογραφίας, τις εκθέσεις ζωγραφικής, τους χορούς μας με τη Μορφωτική Εκδρομική Εστία Αιγάλεω στη Μενδενίτσα, τα τελευταία δυο χρόνια, τις καμπάνιες για τη συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης από το 2010 και δώθε; Τις καμπάνιες για βοήθεια σε οικογένειες και σε άρρωστους συναδέλφους;
Για τα παιδιά του “Μητέρα” στο Νταού Πεντέλης;
Τον αγώνα για το δεκάρικο στον Μαραθώνιο τής Αθήνας και τη συμφωνία με τον ΣΕΓΑΣ που πέρασε από 40 κύματα, με τα λεφτά να πηγαίνουν όλα από τους συλλόγους τού Λαϊκού Μαζικού Αθλητισμού, κάθε χρόνο σε ιδρύματα για παιδιά, σε όλη την Ελλάδα; Και μέχρι τώρα να έχουν ξεπεράσει τα 40...
Πώς να ξεχάσουμε τους Άθλους τού Αγέα από την Ολυμπία στη Νεμέα το 2001, 2002;
Το εκπληκτικό εκείνο 40ωρο, στα πλαίσια τής Πολιτιστικής Ολυμπιάδας τής Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, με τα 540 χλμ., μέσα στο χιόνι, τη βροχή, το κρύο, τον Γενάρη τού 2004, από τους Δελφούς στην Ολυμπία, έπειτα στη Νεμέα, στα Ίσθμια, τον Ιερό Βράχο τής Ακρόπολης;
Πώς να ξεχάσουμε την αληθινή επανάσταση τού Φειδιππίδειου Δρόμου Αθήνα-Σπάρτη τού 2014 και 2015, που απέδειξε ότι η συνεργασία τών συλλόγων μπορεί και αντέχει τέτοια εγχειρήματα;
Πώς μπορεί να μην αναφέρει κανείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο τού συλλόγου μας, στην ίδρυση, τη δημιουργία και την αναγνώριση τής ΕΟΣΛΜΑ-Υ με απίστευτες προσπάθειες που ξεκίνησαν το 2001 και ολοκληρώθηκαν το 2006, όταν στις 17 Ιούνη υπογράφτηκε το καταστατικό της στο δημαρχείο τού Αιγάλεω; Πώς να ξεχάσεις τις κοινωνικές δράσεις στον Αγώνα τών μεταλλωρύχων, τον Αγώνα για τους αρχαίους και νεότερους εργάτες τών λατομείων τού Λαυρίου, τις κινητοποιήσεις για τα ανοιχτά στάδια στο Κ2 τού ΟΑΚΑ, το Παμπελοποννησιακό, το ΔΑΚ Αιγάλεω, το γήπεδο τής Παλλήνης, τόσα και τόσα...
Πώς μπορείς να ξεχάσεις τα τόσα παιδιά, άνδρες και γυναίκες, που σου χαμογέλασαν σ’ αυτή την πορεία...
Όντας κάθε φίλος, κάθε μέλος να θέλει να τον αγκαλιάσεις, να τον χτυπήσεις στην πλάτη, να τον ενθαρρύνεις, να του σηκώσεις το ηθικό...
Και πράγματι, τι να πρωτοθυμηθείς από τις 184 διοργανώσεις όλα αυτά τα χρόνια που ο Απόλλωνας ήταν η κινητήρια μηχανή τους... Ο οργανωτής... Ο Εμψυχωτής... Ο κύριος αρρωγός... Το αίμα και η ψυχή τής κάθε διοργάνωσης...
Στα 13 100άρια, πρώτα στον Μαραθώνα κι έπειτα στην Ψάθα... Και στα 7 50άρια τής Ψάθας... Στους 9 Σαρωνικούς τών 63,3 χλμ.. Στα 7 6ωρα, στα 6 12ωρα, στα δυο 24ωρα, στο ένα 72ωρο, στο ένα 6ήμερο, στους 18 αγώνες στο Δαφνί, στους 19 Κυριακίδειους, στους 17 Παυσανίες, στα 6 Ψάθαθλα, στα 4 Κρόνια, στους 2 Αθανάτους, στον ένα Δρόμο τών Ηρώων, στους 10 γύρους τού Αιγάλεω, στους 3 γύρους τού Χαϊδαρίου, στους 4 γύρους Περιστερίου, στις 2 Αλκυόνες,, στα 2 Αγχαία Όρη, στις 11 Μενδενίτσες, στο ένα Πάρκο Τρίτση το 2000, στα δυο Πάρκα Τρίτση με τα εκπαιδευτήρια Αυγουλέα – Λιναρδάτου, στις 11 ομαδικές εκδρομές τού εξωτερικού σε αντίστοιχους Μαραθωνίους (Κωνσταντινούπολη, Στοκχόλμη, Λιντς, Βοστώνη, Σαγκάη, Μέκνες Μαρόκου, Κύπρο-Πάφο, Εδιμβούργο, Ρότερνταμ), στη μία Οινούσες, στις 5 Αγκίστρι, στα 3 Λεωνίδια, στους 2 Κωστάκους στην Αίγινα, στον Αγώνα για την Παλαιστίνη, για τους μεταλλωρύχους, για την ενίσχυση τής οικογένειας τού Θανάση Σταμόπουλου, τού Μαραθωνίου Αγάπης τής UNICEF, του Υπερμαραθωνίου Δελφοί-Ακρόπολη πάλι για τη UNICEF 2003, την Ολυμπιάδα Ειρήνης το 2004, τις δυο αναβιώσεις τού Άθλου τού Αγέα, τις δεκάδες πίτες την Πρωτοχρονιά και τις 4 τού 07.41 την πρώτη ημέρα τού χρόνου, τις τέσσερις αναβιώσεις τής πραγματικής διαδρομής τού Μαραθωνίου τών οπλιτών τού Μαραθώνα, Τύμβος-Σταμάτα-Λεωφ. Κηφισίας-Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο...
Σύνολο; 184 διοργανώσεις.
Είμαστε ακόμα ζωντανοί...
Σαν το παλιό ροκ συγκρότημα...
20 χρόνια μετά, από εκείνη την ημέρα, το απόγευμα τής 22ας Σεπτέμβρη, ημέρα Δευτέρα τού σωτηρίου έτους 1997...
Όταν μαζευτήκαμε 31 φίλοι από το Μπαρουτάδικο, το Χαϊδάρι, το Περιστέρι, την Αγ. Βαρβάρα...
Και συναποφασίσαμε να πορευθούμε την υπόλοιπη ζωή μας στον χώρο που αγαπήσαμε και μας αγάπησε, μαζί...
Και από την πρώτη στιγμή που ιδρυθήκαμε, ήδη τον Νοέμβρη τού 1997 στον πρώτο κοινό μαραθώνιό μας, να οι πρώτοι 22 στους λίγες εκατοντάδες, τότε, Έλληνες μαραθωνοδρόμους, και από τότε, πρώτοι σε συμμετοχές, κάθε χρονιά και πιο πολλοί, σαν το μικρό ρυάκι που ενώνεται με τα άλλα και γίνεται ορμητικός χείμαρρος και φαρδύ ποτάμι..
Και από το 1999 οι πρώτοι αγώνες... Τον Απρίλη τού ‘99 το πρώτο μας 100άρι που μας δίδαξαν και μας δασκάλεψαν η γέρικη Δρυς τού Χαλανδρίου, ο ακούραστος Δάσκαλος όλων μας Παναγιώτης Σκουλής και ο αξέχαστος φίλος μας ο Θανάσης Δελλόπουλος που σαν να το ήξερε, λίγο πριν φύγει στις 30 Δεκέμβρη τού ίδιου έτους, είχε φροντίσει για τη διαδοχή του... Έπειτα την ίδια χρονιά ο θρυλικός Σαρωνικός Δρόμος τών 60 και βάλε χιλιομέτρων στις 2 Δεκέμβρη.
Έπειτα στις αρχές Γενάρη το 2000, ο 1ος Αγώνας στο Δαφνί...
Μετά, ο πρώτος αγώνας 6 ωρών στο Χαϊδάρι, το 2004, με την επική μάχη τού Γιάννη Κούρου με τον Κώστα Ρέππο, και τυχεροί όσοι τη ζήσαμε.
Έπειτα το 12ωρο το 2005 και το 24ωρο στο Λουτράκι την ίδια χρονιά...
Έπειτα η Μενδενίτσα το 2006 και το πρώτο φεστιβάλ στο Λουτράκι, με το 6ήμερο, το 48ωρο, το 12ωρο, το 6ωρο.
Το 2010 το 100άρι αποκτά και τον αγώνα τον δίδυμό του, τών 50 χλμ., και ο Αγώνας από την πεδιάδα τού Μαραθώνα, μεταφέρθηκε στο εκπληκτικό αγωνιστικό και αισθητικό πεδίο τής παραλίας Ψάθας – Αλεποχωρίου...
Και εκεί από το 2016 ο Αγώνας αφιερωμένος στα πουλιά τής Αγάπης, τής Πίστης, τής οικογένειας στις Αλκυόνες, εκεί δίπλα στη θάλασσά τους, με τους Αγώνες τών 30 και 8 χλμ. αντίστοιχα.
Και το 2016 ο νέος μας αγώνας στο Αγχαίο Όρος(το όρος Πατέρας) που η μάνα Δήμητρα θρήνησε τη χαμένη κόρη, την Περσεφόνη της...
Και βέβαια, ο Αγώνας στα χνάρια τού Παυσανία, Ελευσίνα-Μέγαρα, ένας δικός μας Αγώνας που οργανώθηκε με την άψογη συνεργασία τών Δήμων Ελευσίνας, Μεγάρων, από το 2000 έπειτα από δική μας πρόταση και παντοτινή βοήθεια σε κάθε διοργάνωση...
Και ο Λαϊκός Αγώνας στον Δήμο Περιστερίου με την ολοκληρωμένη συνεργασία με έναν Δήμο υπόδειγμα από το 2013.
Και οι παλιοί γύροι τού Αιγάλεω, στις δημαρχίες Μυστακόπουλου, Καλογερόπουλου έως το 2010, όταν με ευθύνη τών διοικήσεων Καρδαρά και Μπίρμπα σταμάτησε η συνεργασία μας.
Και η συνεργασία μας με τον Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωσθίνης, για έναν από τους παλιότερους Λαϊκούς Αγώνες Δρόμου, αφιερωμένου στη Μνήμη τού επικού θριαμβευτή τού Μαραθωνίου τής Βοστώνης Στέλιου Κυριακίδη, με τη συνδιοργάνωση με τον τοπικό σύλλογο τού χωριού Πύργου Κορινθίας, τού ετήσιου Λαϊκού Αγώνα στο χωριό που βρίσκονται τα οστά τού μεγάλου Έλληνα Δρομέα...
Και από κοντά, οι αγώνες στο Αγκίστρι, στο Λεωνίδιο, στο Κρόνιο πέρασμα στον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και τον Πάρνωνα, στον Δρόμο τών Αθανάτων, 140 χλμ. από Τρίπολη – Σπάρτη – Μυστρά – Καλαμάτα...
Και με το τελευταίο μας διαμάντι... που έλαμψε ήδη και θα λάμψει στο μέλλον: Τον Αγώνα “Δρόμος τών Ηρώων” τής Μάχης τών Θερμοπυλών τού 480 π.Χ. από τις Θεσπιές στις Θερμοπύλες – 102 χλμ. τον Ιούλη που μας πέρασε και κάθε τέλη Ιούλη...
Πώς να μην αναφερθούμε στο 1ο Συνέδριο που διοργανώσαμε σ’ αυτή την αίθουσα τον Μάρτη τού 1998 (όντας μόλις 6 μηνών σύλλογος) με θέμα ΑΘΛΗΣΗ, ΔΙΑΤΡΟΦΗ και ΥΓΕΙΑ, ή
την ημερίδα για την Καρδιά τού Δρομέα το 2001 στο Δημαρχείο Αιγάλεω, σε συνεργασία με το ΕΛΙΚΑΡ, το περίφημο συνέδριο στο Δημαρχείο Περιστερίου με 4 διαπρεπείς συναδέλφους γιατρούς για τον αιφνίδιο θάνατο, φέτος (2017) τον Γενάρη;
Πώς να ξεχάσουμε τους 86 Δρομείς που εκδόσαμε ίσαμε πέρσι, τη μοναδική έκδοση-εφημερίδα που βοήθησε στην οργάνωση τού Δρομικού Χώρου, αφού μοιράστηκε, διαβάστηκε, αγαπήθηκε σε και από χιλιάδες φίλους και φίλες σε όλη την Ελλάδα.
Πώς να μην θυμηθείς τα δυο χρόνια που λειτούργησε το πρώτο διαδικτυακό ραδιόφωνο το 2007-2009 που έκλεισε λόγω τής αμαρτωλής ΑΕΠΙ;
Πώς να ξεχάσεις τις συνεστιάσεις μας, τις πολιτιστικές μας εκδηλώσεις, τις εκθέσεις φωτογραφίας, τις εκθέσεις ζωγραφικής, τους χορούς μας με τη Μορφωτική Εκδρομική Εστία Αιγάλεω στη Μενδενίτσα, τα τελευταία δυο χρόνια, τις καμπάνιες για τη συγκέντρωση τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης από το 2010 και δώθε; Τις καμπάνιες για βοήθεια σε οικογένειες και σε άρρωστους συναδέλφους;
Για τα παιδιά του “Μητέρα” στο Νταού Πεντέλης;
Τον αγώνα για το δεκάρικο στον Μαραθώνιο τής Αθήνας και τη συμφωνία με τον ΣΕΓΑΣ που πέρασε από 40 κύματα, με τα λεφτά να πηγαίνουν όλα από τους συλλόγους τού Λαϊκού Μαζικού Αθλητισμού, κάθε χρόνο σε ιδρύματα για παιδιά, σε όλη την Ελλάδα; Και μέχρι τώρα να έχουν ξεπεράσει τα 40...
Πώς να ξεχάσουμε τους Άθλους τού Αγέα από την Ολυμπία στη Νεμέα το 2001, 2002;
Το εκπληκτικό εκείνο 40ωρο, στα πλαίσια τής Πολιτιστικής Ολυμπιάδας τής Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη, με τα 540 χλμ., μέσα στο χιόνι, τη βροχή, το κρύο, τον Γενάρη τού 2004, από τους Δελφούς στην Ολυμπία, έπειτα στη Νεμέα, στα Ίσθμια, τον Ιερό Βράχο τής Ακρόπολης;
Πώς να ξεχάσουμε την αληθινή επανάσταση τού Φειδιππίδειου Δρόμου Αθήνα-Σπάρτη τού 2014 και 2015, που απέδειξε ότι η συνεργασία τών συλλόγων μπορεί και αντέχει τέτοια εγχειρήματα;
Πώς μπορεί να μην αναφέρει κανείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο τού συλλόγου μας, στην ίδρυση, τη δημιουργία και την αναγνώριση τής ΕΟΣΛΜΑ-Υ με απίστευτες προσπάθειες που ξεκίνησαν το 2001 και ολοκληρώθηκαν το 2006, όταν στις 17 Ιούνη υπογράφτηκε το καταστατικό της στο δημαρχείο τού Αιγάλεω; Πώς να ξεχάσεις τις κοινωνικές δράσεις στον Αγώνα τών μεταλλωρύχων, τον Αγώνα για τους αρχαίους και νεότερους εργάτες τών λατομείων τού Λαυρίου, τις κινητοποιήσεις για τα ανοιχτά στάδια στο Κ2 τού ΟΑΚΑ, το Παμπελοποννησιακό, το ΔΑΚ Αιγάλεω, το γήπεδο τής Παλλήνης, τόσα και τόσα...
Πώς μπορείς να ξεχάσεις τα τόσα παιδιά, άνδρες και γυναίκες, που σου χαμογέλασαν σ’ αυτή την πορεία...
Όντας κάθε φίλος, κάθε μέλος να θέλει να τον αγκαλιάσεις, να τον χτυπήσεις στην πλάτη, να τον ενθαρρύνεις, να του σηκώσεις το ηθικό...
Και πράγματι, τι να πρωτοθυμηθείς από τις 184 διοργανώσεις όλα αυτά τα χρόνια που ο Απόλλωνας ήταν η κινητήρια μηχανή τους... Ο οργανωτής... Ο Εμψυχωτής... Ο κύριος αρρωγός... Το αίμα και η ψυχή τής κάθε διοργάνωσης...
Στα 13 100άρια, πρώτα στον Μαραθώνα κι έπειτα στην Ψάθα... Και στα 7 50άρια τής Ψάθας... Στους 9 Σαρωνικούς τών 63,3 χλμ.. Στα 7 6ωρα, στα 6 12ωρα, στα δυο 24ωρα, στο ένα 72ωρο, στο ένα 6ήμερο, στους 18 αγώνες στο Δαφνί, στους 19 Κυριακίδειους, στους 17 Παυσανίες, στα 6 Ψάθαθλα, στα 4 Κρόνια, στους 2 Αθανάτους, στον ένα Δρόμο τών Ηρώων, στους 10 γύρους τού Αιγάλεω, στους 3 γύρους τού Χαϊδαρίου, στους 4 γύρους Περιστερίου, στις 2 Αλκυόνες,, στα 2 Αγχαία Όρη, στις 11 Μενδενίτσες, στο ένα Πάρκο Τρίτση το 2000, στα δυο Πάρκα Τρίτση με τα εκπαιδευτήρια Αυγουλέα – Λιναρδάτου, στις 11 ομαδικές εκδρομές τού εξωτερικού σε αντίστοιχους Μαραθωνίους (Κωνσταντινούπολη, Στοκχόλμη, Λιντς, Βοστώνη, Σαγκάη, Μέκνες Μαρόκου, Κύπρο-Πάφο, Εδιμβούργο, Ρότερνταμ), στη μία Οινούσες, στις 5 Αγκίστρι, στα 3 Λεωνίδια, στους 2 Κωστάκους στην Αίγινα, στον Αγώνα για την Παλαιστίνη, για τους μεταλλωρύχους, για την ενίσχυση τής οικογένειας τού Θανάση Σταμόπουλου, τού Μαραθωνίου Αγάπης τής UNICEF, του Υπερμαραθωνίου Δελφοί-Ακρόπολη πάλι για τη UNICEF 2003, την Ολυμπιάδα Ειρήνης το 2004, τις δυο αναβιώσεις τού Άθλου τού Αγέα, τις δεκάδες πίτες την Πρωτοχρονιά και τις 4 τού 07.41 την πρώτη ημέρα τού χρόνου, τις τέσσερις αναβιώσεις τής πραγματικής διαδρομής τού Μαραθωνίου τών οπλιτών τού Μαραθώνα, Τύμβος-Σταμάτα-Λεωφ. Κηφισίας-Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο...
Σύνολο; 184 διοργανώσεις.
Ποια ομαδική εκδρομή να πρωτοθυμηθείς από τις 315 συνολικά, όλη αυτή την 20ετία που μετέφεραν πάνω από 14.000 δρομείς σε αντίστοιχους αγώνες αδελφών συλλόγων-Δήμων-άλλων φορέων σε όλη την Ελλάδα;
Πώς να ξεχάσεις τους αθλητές που διακρίθηκαν, ξεχωριστά έναν έναν... Το παιδί που βγήκε από τα σπλάχνα μας κι έτρεξε στο Ρίο, στους Ολυμπιακούς, τον Μιχάλη Καλομοίρη, τη Χάιντι Διακουμοπούλου, την Ελένη Γκοβίνα, τον Δαυίδ Ογκανεσιάν, την Ευαγγελία Δελή, τη Σοφία Κασίμη, τον Δημήτρη Μπόμπο, την Πάππου και την Τσακιρίδη, τους 20 Σπαρταθλητές και Φειδιππίδειους, τον παγκόσμιο ρέκορντμαν στην κατηγορία του στις υπεραποστάσεις-πανελλήνιο ρέκορντμαν, τον Παύλο Μπασδέκη, τον Βαλκανιονίκη στους βετεράνους Κώστα Παπαδάτο, τους μοναδικούς σε ήθος νικητές τού Σαρωνικού, στα 50άρια, στα 100άρια, τον Κώστα Στάμο, τον Γιάννη Λουκά, τον Δημήτρη Πετρολιάγκη.
Πώς να ξεχάσεις τους πολλά υποσχόμενους Γιώργο Τσιγερίδη, Γιάννη Λουκά, Δημήτρη Κολυβά και τους άλλους που έρχονται από κάτω... Τους παίδες, τους παμπαίδες μας...
Πώς να αγνοήσεις ότι 7 στις 10 καλύτερες επιδόσεις στα 100 χλμ. έχουν γίνει στην Ψάθα, στον δικό μας αγώνα, και 9 στις 10 στα 50 χλμ..
Πώς να μη θυμάσαι την κυκλοφορία τών τριών βιβλίων μου – παιδιών αυτών για τους αρχαίους Ολυμπιονίκες, για τους δρομείς και τους δρόμους και τον ρόλο τους στο αθλητικό γίγνεσθαι, για τον Δάσκαλο όλων μας Παναγιώτη Σκουλή;
Πώς να παραμερίσεις τα συντριπτικά στοιχεία που έδειξαν και δείχνουν και στον πιο αδαή, ότι ο Απόλλωνας έπεσε σαν μια πέτρα μέσα σε μια ατάραχη λίμνη, σε μια Κοινωνία που τελμάτωνε την εποχή τής ευδαιμονίας, τού νεοπλουτισμού και τής πλαστής ευμάρειας. Και συνετέλεσε όσο κανείς, οι 8 σύλλογοι τού 1997 να γίνουν 23 το 2006, έπειτα 49 το 2012, και σήμερα να είναι 72 σε όλη την Ελλάδα. Οι 20 μόλις αγώνες τού 1997, να έχουν γίνει 600 και πάνω το 2017...
Οι δυο δικοί του αγώνες το 1999, να γίνουν 16 το 2017, οι 31 αθλητές-αθλήτριές του το 1997 να γίνουν πάνω από 1000. Οι δυο εκδρομές το 1997 να γίνουν 20 το 2017...
Αλλά και το γενικό επίτευγμα: Οι 500 Έλληνες δρομείς τού 1997, να γίνουν πάνω από 40.000 το 2016-17...
Συντριπτικά τα νούμερα... Και οι συγκρίσεις τής αθωότητας και τής εποχής τού τότες, με τη σκληρή και αδυσώπητη πραγματικότητα τού σήμερα...
Μα έτσι είναι τα πράγματα... Η πραγματικότητα και τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα... και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε... Όπως και να έχει, τα σχέδιά μας είναι μπροστά μας και κάθετι που έρχεται να τα ανανεώσει, είναι και αυτό που τα κάνει καλύτερα... Και ομορφότερα.
Η αναβάθμιση τών αγώνων μας, η Οργανωτική επάρκεια, η σύσφιγξη τών σχέσεων μεταξύ τών συλλόγων, η προβολή τής άλλης πρότασής μας για την ποιότητα και την αναγκαιότητα τής Λαϊκής Άθλησης, η πίεση προς την Πολιτεία για την αναγνώριση επιτέλους ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο ο πρωταθλητισμός, κι έτσι ν’ αλλάξει τη ρότα τής αντιμετώπισης όχι μόνο τού Απόλλωνα, αλλά όλων τών συλλόγων Λαϊκού Μαζικού Αθλητισμού-Υπεραποστάσεων τής πατρίδας μας, η προστασία και η ασφάλεια τού κάθε συναδέλφου σε κάθε αγώνα μας, είναι τα ζητούμενα για την επόμενη 20ετία...
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, από κει ψηλά θα μας θωρούν απόψε ο Παναγιώτης Δημητρέλλος -έφυγε πρώτος το 2000- ο Γιώργος Λιακόπουλος που μας έφυγε το 2004, ο Αγαπημένος μας Θανάσης
Σταμόπουλος που τους ακολούθησε το 2005, ο Γιώργος Πολυχρονόπουλος που με χαμόγελο μάς έδινε νερά πάντα στους αγώνες μας το 2006, ο Αγαπημένος μας Αλέξανδρος Θεοφανίδης που έφυγε την παραμονή τού Αγώνα τών 50 χλμ. το 2013, συγκλονίζοντάς μας, ο αξέχαστος Μπάμπης Γεωργατσώνας που έφυγε το 2014 τρέχοντας στο Δαφνί, το ίδιο και ο καθηγητής μας, ο αξέχαστος Δημήτρης Κανέλλης που έφυγε το 2016. Και τόσοι άλλοι από την Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα, τον Βόλο, την Κρήτη, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Θεσσαλονίκη, τα νησιά τού Αιγαίου, τού Ιονίου, τη Θράκη μας...
Αξέχαστες μορφές που θα μας συντροφεύουν στο διηνεκές...
Μετά απ’ όλα αυτά, θα αναρωτηθεί κανείς πώς χώρεσαν όλα αυτά στα 20 χρόνια... Μα είναι η Ζωή που τα χώρεσε... Η ακόρεστη δίψα για δημιουργία, έκφραση, η κάθε ανάσα που γεμίζει τα πνευμόνια και τον εγκέφαλό μας.
Και τα καθαρίζει από τις τοξίνες τού πολιτισμού και τα παραδίδει πάλλευκα, όπως οι ψυχές μας και αυτών που έφυγαν μακριά μας...
Και που πρέπει να τους θυμόμαστε... Γιατί κάπου εδώ τριγυρίζουν... Και να τους φωνάξουμε: Δεν ανθίσατε επί ματαίω...
Κι εμείς το ίδιο...
Κι αν δώσει ο Θεός, έπειτα από 20 χρόνια ξανά στα 40 χρόνια τού Απόλλωνα, όταν το δέντρο που φυτέψαμε, ήδη θαλλερό δάσος, έχει γίνει πανέμορφος Δρυμός και αγκαλιάζει όλη την Κοινωνία, τότε θα βροντοφωνάξουμε να μας ακούσουν όλοι...
Άξιζε αυτή η ζήση... Όλες αυτές οι στιγμές που σαν αδιάσπαστο κομπολόι θα χτυπούν στους ήχους της καρδιάς μας...
Σε κάθε ιδανικό τερματισμό μας... Σε κάθε χάραμα που αντικρίζουμε μαζί τον ήλιο τής πατρίδας μας...
Κι εκεί ανάμεσα στις ευωδιές τών σωμάτων και τών ψυχών μας, θα ευωδιάζουν και τα χαμόγελα όλων όσων μας συντρόφεψαν και θα μας συντροφεύουν σ’ αυτό το ατέλειωτο ταξίδι που ήδη μετράει το χρόνο, ήδη 20 χρόνια και 15 μέρες . Καλή αντάμωση και σας ευχαριστώ.
Παρευρέθηκαν και μας τίμησαν με την παρουσία τους κατά σειρά προσέλευσης:
Κώστας Σαμπατακάκης, επίτιμος πρόεδρος τής ΕΑΣ ΣΕΓΑΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ και επίτιμο μέλος τού Α.Π.Σ. “ΑΠΟΛΛΩΝ” ΔΥΤ. ΑΤΤΙΚΗΣ
Σωτήρης Κάκιας, πρόεδρος τού ΣΔΥ Πειραιά
Νίκος Παγκαλάκης και Ηρακλής Σωτηράκης, μέλη τού ΣΑΦΑΝΣ
Ελένη Μπερτζάτου, πρόεδρος τού ΣΔΥ Αθήνας και εκπρόσωπος τής ΕΟΣΛΜΑ-Υ
Σπυριδούλα Μπούκα και Μανωλία Μιχαλογιαννάκη, μέλη τού Δ.Σ. του ΣΔΥ Αθήνας
Λάμπρος Σκλαβούνος, επικεφαλής τής Αυτοδιοικητικής παράταξης Νέα Εποχή Αιγάλεω
Δημήτρης Τουμανίδης, πρόεδρος ΣΔΡΟΚΟΝΙΚΕΡ
Αντώνης Παργανάς, πρόεδρος τού Συλλόγου “Ιερά Οδός” τού Αιγάλεω
Διονύσης Μακρής, μέλος τού Δ.Σ. τής “Ιεράς Οδού”
Κορόγιαννη Ξένια, αντιδήμαρχος Δήμου Περιστερίου
Αυγουστίδης Γιώργος, Δημ. Σύμβουλος Δήμου Περιστερίου
Τσιώτα Μαίρη, Αντιδήμαρχος Δήμου Περιστερίου
Περράκης Γιάννης, Δημοτικός Σύμβουλος Νέας Εποχής για το Αιγάλεω
Παπαδημητρίου Κωνσταντίνος, πρόεδρος τού Διεθνούς Συνδέσμου “Σπάρταθλον”
Νίκος Νικολαΐδης, συγγραφέας, χειρουργός οδοντίατρος
Εκδρομική Μορφωτική Εστία Αιγάλεω, που χόρεψε δημοτικούς παραδοσιακούς χορούς τής πατρίδας μας. Ευχαριστούμε την πρόεδρο κα Νάνσυ Μητρώση και τη δασκάλα κα Γεωργία Γκρίτζιου
Εξωραϊστικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Άνω Λιούμη Αιγάλεω που χόρεψε δημοτικούς – παραδοσιακούς χορούς και ιδιαίτερα την πρόεδρο κα Βασιλική Μπότσα-Ρόζη
Δασκαλάκη Αθηνά, αθλήτρια τού Α.Π.Σ. “ΑΠΟΛΛΩΝ” και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Μικρασιατών Αιγάλεω “Νέες Κυδωνίες”
Τις Βίκυ Καρπούζα και Άντζι Τερζή, κριτές τού ΣΕΓΑΣ και συνεργάτες του Συλλόγου μας και από τις γνωστότερες αθλήτριες Υπεραποστάσεων τής πατρίδας μας
Γιάννη Μόσχο και Σοφία Αρσενοπούλου από τον ΑΠΣ ΤΕΛΜΗΣΣΟ ΜΑΡΑΘΩΝΑ
Παναγιώτη Γκρέκα, εκπρόσωπο του ΣΑΠΠΑΖ, Σπαρταθλητή, Δάσκαλο
Γιώργο Καφετζή, εκδότη τής εφημερίδας Αιγάλεω
Μιχάλη Σπυρή, δημοσιογράφο τής εφημερίδας “Παλμός”
Και βέβαια, τους εκατοντάδες παλιούς και νέους συναδέλφους.
Ιδιαίτερες ευχαριστίες πρέπει να δώσουμε στα ΓΑΛΑΚΤΟΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΑΤΣΗ για τα γλυκά που πρόσφεραν, και την εταιρία “Βίκος”, μεγάλο χορηγό τού Απόλλωνα.
