για εκείνη τη σειρά που σκηνοθέτησα με την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.
15 Μαρτίου του 2007 ήταν...
Μπουκάραμε ένα απόγευμα στο μαγαζί του στο Περιστέρι, ο Μπαλαχούτης ο δημοσιογράφος, το συνεργείο με τις κάμερες και τα φώτα κι εμένα μαζί που ένιωθα ένα δέος για τον άνθρωπο που θα συναντούσα.
Ένα τετράωρο έμεινα μαζί του, αίσθηση μου είναι όμως πως ο κυρ - Σπύρος ήταν αυτό που λέμε καλής πάστας άνθρωπος. Πονετικός, ευαίσθητος, αλλά και με χιούμορ. Δεν ήταν και λίγο.
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ταυτισμένα με τη φωνή του κυρ - Σπύρου,
τη διαδρομή Πειραιάς-Σαλαμίνα με το ''Σε πλάνεψε η Ντόλτσε Βίτα'' και
το ''Στης Λαρίσης το ποτάμι'' του Μητσάκη,
που τότε, ποιος ξέρει για ποιο λόγο, μου έφερνε τον τρόμο του πνιγμού στο νερό.
Παιδικό μυαλό γαρ...
Μας υποδέχτηκε ένας νεαρός μαλλιάς σαν μέλος rock συγκροτήματος.
Ήταν ο εγγονός του, πράγματι μουσικός, κρουστός, με
μεγάλη αγάπη - απ' ότι φάνηκε - στον παππού του.
ο Ζαγοραίος με κόσμο, αγκαλιά με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την Ελένη Ράντου,
με ηθοποιούς και με νεότερους τραγουδιστές, ανθρώπους με άλλα λόγια που τον εκτιμούσαν και γέμιζαν το κουτούκι του για να δουν και να ακούσουν live έναν ζωντανό θρύλο του λαϊκού μας πολιτισμού. Το λέω απερίφραστα και με απόλυτη συνείδηση:
Ένα τετράωρο έμεινα μαζί του, αίσθηση μου είναι όμως πως ο κυρ - Σπύρος ήταν αυτό που λέμε καλής πάστας άνθρωπος. Πονετικός, ευαίσθητος, αλλά και με χιούμορ.
Όταν ο Στέλιος Καζαντζίδης ενώθηκε με τη Μαρινέλλα, τραγουδούσαν απέναντι απ' τον
ίδιο χώρο που εμφανιζόταν εκείνος δίπλα στην Καίτη Γκρέυς
(οι παλιοί ακόμη λένε ''Γκρέυς'' την Καίτη Γκρέυ).
Πάτος το σχήμα Γκρέυ-Ζαγοραίος, σουβλάκια και ουρές απ' έξω απ' τους Καζαντζίδη-Μαρινέλλα! Τα βλέπει η Καίτη Γκρέυ, φουρκίζεται και αποφασίζει να ξεκινήσει περιοδεία μην αντέχοντας τον ανταγωνισμό με τον πρώην σύντροφο της και συνάδελφο.
Κομβικοί άνθρωποι υπήρξαν στη ζωή του Ζαγοραίου η Καίτη Γκρέϋ και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Για την πρώτη μάς αφηγήθηκε ακόμη πως ήταν τόσο μεγάλη ντίβα, ώστε οι μαγαζάτορες...
έριχναν τα χαρτιά για το αν θα πήγαινε τελικά να τραγουδήσει, όπως είχαν συμφωνήσει μαζί της.
Για τον δεύτερο, μακάριζε τη γενναιοδωρία του.
Όταν κάποτε ένας μαγαζάτορας έδιωξε τον Ζαγοραίο και κράτησε μόνο του τον Μπιθικώτση, εκείνος τον έπιασε και του είπε:
Θα κόψεις απ' το δικό μου μεροκάματο και θα πάρεις πάλι τον Ζαγοραίο...
Απίστευτη ήταν η επιτυχία της Προσευχής, του τραγουδιού που είχαν γράψει με τον Γκούτη και που είπε σε β΄ εκτέλεση ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης, μην καταφέρνοντας παρ' όλα αυτά να ξεπεράσει την αρχική εγγραφή με τον Ζαγοραίο.
Έμπαινε ο κόσμος μεσ' στα μαγαζιά που εμφανιζόμουν-θυμόταν ο Ζαγοραίος-και μόλις εμφανιζόμουν, άρχισαν να κάνουν το σταυρό τους για να τους πω την Προσευχή! Το χιούμορ των ιστοριών του διέκοπταν κάθε τόσο οι φωνές πόνου από τον απάνω όροφο. Είναι η Ζωή, η γυναίκα μου - μας εξήγησε - που υποφέρει από τη μέση της και δεν της κάνουν τίποτα οι ενέσεις των γιατρών...
Η κυρία Ζωή, λοιπόν, η αγαπημένη σύζυγος του, η φωνή της οποίας πέρασε στα αυλάκια των δίσκων 45 στροφών και των βινυλίων από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι δυο τους αποτελούσαν ακόμη ένα αχτύπητο ντουέτο.
Χορτασμένος άνθρωπος ο Ζαγοραίος, γεμάτος λαϊκή σοφία, πολυταξιδεμένος, ψημένος στη δισκογραφία και στα πάλκα, αλλά και με ένα άλγος να κουβαλάει στο βλέμμα του σαν σισύφειο λίθο.
Είχα μανία με τα γράμματα - ξεκίνησε την αφήγηση του - και μεσ' στην Κατοχή,
παιδί πράγμα, 12 - 13 ετών, βρήκα στο χώμα ένα μαύρο κουτί.
Το πέρασα για μελανοδοχείο, τέτοια λαχταρα είχα!
Άρπαξα ένα αντικείμενο που βρήκα, το χτύπησα για να τ' ανοίξω και...
Στο σημείο αυτό ο Ζαγοραίος άρχισε να κλαίει μ' αναφιλητά και η κάμερα έγραφε.
Την άφησε μόνη της να γράφει ο οπερατέρ Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, αφού κι εκείνου τρέχαν τα μάτια του.
Το ίδιο και τα δικά μου, του Μπαλαχούτη, της μακιγιέζ, της ενδυματολόγου, του βοηθού...
Ένα συνεργείο, διαλυμένο πραγματικά, μπροστά στην εξομολόγηση ενός τραγικού προσώπου. Εκείνη την ώρα ο κυρ-Σπύρος δεν ήταν ο λαϊκός τραγουδιστής του Εντελαμαγκέν, ήταν η προσωποποίηση της απόλυτης και πιο βαθιάς εσωτερικής ταραχής.
Μηχανικά τον έσφιξα στην αγκαλιά μου κι έκλαψα πάνω του σα να ήταν ο πατέρας μου.
Πάνε αυτά, του είπα, εσένα σ' αγαπάει η Ελλάδα ολόκληρη...
Κι εκείνος, αφού του πήρε λίγη ώρα να συνέλθει, μας έδειξε το ψεύτικο χέρι του ως αντιστάθμισμα της προηγούμενης ακριβώς μεταξύ μας σκηνής.
Φεύγοντας του είπα πως θα έρθω μια μέρα να τον τραβήξω σε σύμπραξη με τους Mode Plagal, ο ίδιος να παίζει φυσαρμόνικα και οι τζαζίστες να αυτοσχεδιάζουν μαζί του.
Όποτε θες, έκανε με εκείνο το τεράστιο χαμόγελο του που θύμιζε ηθοποιό της Universal στα 1930s. Δεν τον ξανάδα, όμως, ποτέ από τότε.
Ο Ζαγοραίος θα μπορούσε να 'ναι τραγωδός στην Επίδαυρο,
όπως και ο Καζαντζίδης, τον οποίο λάτρευε!
Την άκουσα σήμερα και δίχως καμία μελό διάθεση λέω ότι τα μάτια μου άρχισαν πάλι να τρέχουν.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος δεν είναι πια μαζί μας, έφυγε στα 86 του για να ξεκουραστεί, να πάψει να πονάει. Θα τον θυμάμαι πάντα και νιώθω τυχερός που πέρασα λίγες ώρες δίπλα του.
για πρώτη φορά αποκλειστικά στο LIFO.gr - Πηγή: www.lifo.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : ΕΔΩ
