ΓΙΑΤΙ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ...

....γράφει....

η Ηλέκτρα Σκούφαλη

"Αλήθεια...

Ποιος μπορεί να καταλάβει περισσότερο τη γυναίκα; 

Μήπως, μια άλλη γυναίκα; 

Ποιος μπορεί να μιλήσει, να περιγράψει, να νιώσει, να αφουγκραστεί τις ανάγκες της γυναίκας;

Κανένας άλλος, παρά μόνο μια γυναίκα. 

Ποιος μπορεί να παραγκωνίσει προσωπικές επιθυμίες, 

στο όνομα μιας υποταγής στα "πρέπει" της επιτυχίας; 

Ποιος τέλος, 

μπορεί χρόνια να υπομένει μια άνιση ισότητα, γνωρίζοντας ότι η ζυγαριά θα κλίνει προς

το αντίθετο μέρος, ενώ είναι εκείνη η κυρίαρχη του παιχνιδιού;

Γνωστή η απάντηση.... Η Γυναίκα. Η ίδια γυναίκα. 

Αυτή που είναι μητέρα, κόρη, σύζυγος, αδελφή, ερωμένη, φίλη. 

Τόσοι ρόλοι εγκλωβισμένοι σ' ένα μόνο κορμί. 

Ένα κορμί που δεν της ανήκει. 

Που είναι μοιρασμένο ανάμεσα σε αυτά που πρέπει να δώσει και σε αυτά που θέλει να πάρει.

Και είναι πάντα τα πιο λίγα, αφού μόνος της σκοπός είναι να δώσει. 

Σε όλα τα επίπεδα. Ανεξάρτητα από προσωπικό κόστος. 

Τόσοι ρόλοι εγκλωβισμένοι σε μία μόνο καρδιά. Σε αυτή που τα χωράει όλα. 

Καλά και κακά, ωραία και άσχημα. Που ξέρει μόνο να δίνει και ας μείνει στο τέλος μόνη. 

Παρέα, με το απόλυτο κενό που σου αφήνει η εξαντλητική προσφορά και που, τι παράξενο, σε 

κάνει και νιώθεις πλήρης και ευτυχισμένη.  

Γιατί έχεις εκτελέσει την αποστολή σου στο έπακρο. 

Γιατί, οι ρόλοι μπορεί να είναι πολλοί, υπάρχει όμως κάτι κοινό. 

Στοιχειωνόμαστε από ένα "πρέπει" και ένα καθήκον, να τα καταφέρουμε όλα. 

Γινόμαστε υστερικές, νευρωτικές, αλλά ναι, στο τέλος τα καταφέρνουμε. 

Γιατί είμαστε γυναίκες...

Γεννιόμαστε και μεγαλώνουμε, ούσες ένα βήμα πίσω από τον άντρα και 

γίνεται αυτοσκοπός μας να αποδείξουμε. Να αποδείξουμε τι; Ότι και εμείς μπορούμε... 

Μπορούμε, παρ' όλο που η κοινωνία η ίδια, μας έχει φορτώσει το σύνδρομο 

της "τέλειας γυναίκας" και με αυτό το βάρος πορευόμαστε μέχρι το τέλος.

Επιστρατεύουμε την γυναικεία μας φύση και ματαιοδοξία, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε 

μέσα σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. 

Μεγαλώνοντας, αφού έχουμε πλέον αποδείξει -κυρίως στους εαυτούς μας- ότι και εμείς 

μπορούμε, συνεχίζουμε και παλεύουμε για να αποδείξουμε την ισότητα. 

Όχι, δεν μιλάμε για φεμινισμό. 

Γνωρίζουμε πολύ καλά, τα σημεία που υστερούμε και δεν διεκδικούμε τίτλους και ταμπέλες, αλλά

την ουσία του πράγματος. Μιλάμε για το "ίσος προς ίσο". 

Σπουδάζεις και σπουδάζω, δουλεύεις και δουλεύω, διασκεδάζεις και διασκεδάζω -και όχι 

χαίρομαι που διασκεδάζεις- διεκδικείς και διεκδικώ, νιώθεις και νιώθω. 

Και το καταφέρνουμε και αυτό. Γιατί; Γιατί είμαστε γυναίκες...

Και στον αγώνα αυτόν, της διεκδίκησης του αυτονόητου, φοβάμαι πως 

συχνά ξεχνάμε πως είμαστε εμείς που προσδιορίζουμε τους ρόλους μας, με 

αποτέλεσμα πολλές φορές να γινόμαστε έρμαια αυτών των ρόλων, που

ασκούν με τη σειρά τους τη δική τους επιρροή. 

Και παρ' όλα αυτά, εξακολουθούμε και είμαστε κυρίαρχες, στα "πρέπει" και τα "θέλω",

κρατώντας τις ισορροπίες. 

Πάντα. 

Γιατί, βυθισμένες στη νοσηρότητα της "τελειομανίας" μας για επαγγελματική και 

προσωπική καταξίωση, δεν συγχωρούμε τους εαυτούς μας αν κάτι δεν γίνει σωστά. 

Και αφού, θυσιάζοντας προσωπικές μας επιθυμίες, εξασφαλίζουμε την επαγγελματική και 

κατ' επέκταση την κοινωνική εξίσωση, τρόπων τινά, έρχεται στη ζωή μας το άλλο, μεγάλο κεφάλαιο.

Αυτό, στο οποίο δε χωράει καμία αμφιβολία, για το ποιος είναι κυρίαρχος παίκτης. 

Η μητρότητα. 

Γένους θηλυκού και η ίδια, όπως και η αγάπη, η ζωή, η αναγέννηση.

Ο Θεός έδωσε στη γυναίκα το δικαίωμα και το μεγαλείο της μητρότητας. 

Μας έδωσε την αντοχή στον πόνο, την ψυχραιμία στα δύσκολα, την αγωνία στα αβέβαια. 

Το "ταλέντο" όχι απλά να καταλαβαίνεις το παιδί σου, αλλά να το αφουγκράζεσαι...

Απλά και μόνο από ένα βλέμμα, από την ανάσα του...Γιατί; Γιατί είμαστε γυναίκες...

Και ερχόμαστε να συγκρουστούμε με αυτό που μέχρι τώρα αφήσαμε πίσω, 

στο όνομα της καριέρας, της οικογένειας, της μητρότητας.

Αυτό που τόσο επιμελώς κρύψαμε, για να μην τραβήξει την προσοχή από τους στόχους μας. 

Τη θηλυκή πλευρά του εαυτού μας. 

Και τότε καλούμαστε να γίνουμε ξανά τα ποθητά θηλυκά που αγάπησαν οι άντρες.

Θυμώνουμε, νευριάζουμε, κλαίμε, αλλά ξυπνάμε από το λήθαργο και γινόμαστε ξανά γυναίκες για 

να διεκδικήσουμε τον άντρα, που για χάρη του, για να κερδίσουμε το "μπράβο" του, αφήσαμε 

στην άκρη, προσωπικές μας φιλοδοξίες. 

Και τότε πολεμάμε τους δαίμονες μας, παθαίνουμε υστερία, παλεύουμε με τις

ορμόνες μας, παίρνουμε χάπια και καταφεύγουμε σε δίαιτες εξαντλητικές και κέντρα αισθητικής,

προκειμένου να τα καταφέρουμε. 

Και τα καταφέρνουμε. Γιατί είμαστε γυναίκες...

Κάπως έτσι συνεχίζει και κυλάει η ζωή. Ένας διαρκής αγώνας αυτοεπιβεβαίωσης. 

Μια μάχη, χωρίς τέλος και χωρίς κανόνες. Χωρίς νικητή και ηττημένο. 

Μια βουβή συμμαχία, ένα σιωπηλό "ναι", παραδομένο άνευ όρων, σ' έναν αγώνα άνισο.

Γιατί γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. 

Η υπεροχή των "σερνικών" θα κυριαρχεί πάντα, όσους αγώνες και αν κάνουμε. 

Και το έχουμε, βαθιά μέσα μας, αποδεχτεί, αφήνοντας το αντρικό φύλο να πιστεύει ότι 

έχει "το πάνω χέρι". Γιατί, έτσι πρέπει...

Αυτό μάθαμε από μικρές, αυτό συνεχίζουμε, υποσυνείδητα, να μαθαίνουμε στα παιδιά μας. 

Αλλά ακόμα και αυτό, χρειάζεται εξυπνάδα και δύναμη. 

Αυτή τη δύναμη που διαθέτουν μόνο οι γυναίκες. 

Όχι γιατί είμαστε ανώτερες...

Όχι...

Γιατί; Γιατί απλά, είμαστε γυναίκες...

Ο αγώνας της γυναίκας για μια ισότιμη θέση μέσα στην παλαίστρα της ζωής, είναι 

διαρκής και οι συνθήκες δεν είναι πάντα οι καλύτερες. 

Αντιθέτως, υπάρχουν φορές που είναι εξαιρετικά αντίξοες. 

Παρά την ενημέρωση και την πρόοδο που έχει γίνει, η γυναίκα εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να

αγωνίζεται για τα αυτονόητα δικαιώματά της.

Άλλη μια επέτειος μας βρίσκει με ένα ακόμη βάρος στους γυναικείους ώμους μας. 

Η οικονομική κρίση έχει περιορίσει τα εισοδήματά μας, αναγκάζοντάς μας να 

επωμιστούμε περαιτέρω καθήκοντα. Αλλά, ούτε αυτό μας φοβίζει... 

Το κάνουμε, χωρίς να ζητάμε αντάλλαγμα. 

Το μόνο που ζητάμε δεν είναι μια ημέρα γιορτής, αλλά πολλές ημέρες αγάπης, 

εκτίμησης και σεβασμού. 

Γιατί...είμαστε γυναίκες! 

Χρόνια μας Πολλά!"...

Ηλέκτρα Σκούφαλη